Hypo’s overvielen Marjo

En goh, ik herinner mij inderdaad een vakantie met de kinderen, dat nou, dat toen had ik dus al wel diabetes en ik wist dat ook. Op, op Tenerife met hoge temperaturen en inderdaad, het ging helemaal niet goed. Kijk, dan is die diabetes ineens een heel centraal onderwerp zo van, hoe ga ik dit nu oplossen, want ik reageer kennelijk en, en wat moet ik nou? Nou, gelukkig naranjas op Tenerife, dus naranjas is een groot glas sinaasappelsap, daar knapte ik inderdaad wel van op.

Maar wat gebeurde er dan?

Ik werd, werd echt heel erg naar, ik had kennelijk een enorme hypo. Maar goed, je bent, je huurt een auto, je crost dat eiland over, prachtig, Pico del Teide, geweldig. In the middle of nowhere. Niet iets te eten in de tas, wel m'n dextro tablet, want die heb ik keurig altijd bij me, alleen gewoon ook niet aan gedacht, want we zouden nog gaan eten. Ja. Ja, nou ja, dan zit het in ieder geval niet in mijn systeem om te denken van ja, we gaan nog wel eten, maar eigenlijk moet ik nu iets. Bovendien mij overvielen hypo's altijd behoorlijk. Ik had nooit het idee dat ik ze langzaam aan voelde komen. Ik was op een gegeven moment gewoon hartstikke beroerd, hartstikke misselijk, duizelig, draaierig slecht zien zweten als een otter. Echt slap in de benen, een gevoel van, nou, nog even en ik donder om. Dat waren mijn hypo ervaringen. En dan moet er dus gewoon even, even wat in. [lacht] En vooral even wat suiker. En dat gaat met vruchtensap, ging dat heel erg prima. Maar goed, dan moet je dus wel als je in dat vulkanisch gebied daar onder die Terre d'or rijdt, even wachten totdat je weer iets tegenkomt, waar ze ook zoiets verkopen. Of aan die dextro tabletten denken.