Nelly

Nelly ging met een groep mensen op vakantie. Haar man was niet mee, waardoor ze op zichzelf aangewezen was. Tijdens de vakantie merkte ze dat ze veel moeite had om haar hotelkamer terug te vinden en ze deed voor haar doen 'stomme dingen'. Op aanraden van een vriendin heeft ze haar laten doorverwijzen naar de geriater.

In het ziekenhuis heeft ze testen gemaakt. Over het algemeen waren dit gemakkelijke testen, maar het terug vertellen van een verhaal lukte haar niet. Na een paar weken hoorde ze de diagnose: Mild Cognitive Impairment (MCI). Die uitslag viel haar tegen. Dit moest ze eerst voor zichzelf verwerken, met name, omdat ze deze ziekte van dichtbij had meegemaakt. Ze had vroeger een buurvrouw die dementeerde en ze kon niet geloven dat haar dit nu overkwam. In de tijd erna pepte ze zichzelf op door te bedenken dat ze 70 jaar lang alles had gekund en dat ze dan nu niet moest zeuren, maar er tegenaan moest. Het aftakelen blijft echter moeilijk en het maakt haar nog steeds verdrietig, maar ze wil niet zeuren en probeert er elke dag iets van te maken.

Met de 'aftakeling' en de veranderingen waarmee ze steeds geconfronteerd wordt heeft Nelly veel moeite en dit maakt haar soms erg boos op zichzelf. Vroeger was ze altijd bezig en heeft ze altijd alles gekund en nu moet ze er moeite voor doen om zelfs iets 'normaals' voor elkaar te krijgen. Ze merkt dat haar persoonlijkheid verandert. Vroeger deed ze alles wat er van haar gevraagd werd, maar nu komt ze meer voor zichzelf op en kan ze wel eens ´kattig´ reageren. Ze vindt dat een negatieve verandering. Ze vindt het het ergste dat ze dingen niet ziet liggen als ze er om zoekt. Als ze een 'streek', zoals ze dit zelf noemt, heeft uitgehaald moet ze dit eerst een plek geven voordat ze er mee naar buiten komt. Gelukkig kan ze achteraf lachen om de 'streken' die ze heeft uitgehaald. Reizen met het openbaar vervoer doet ze liever niet meer, omdat ze zichzelf niet vertrouwd met op het juiste moment uitstappen. Dit is haar eens overkomen en dat heeft haar onzeker gemaakt. In gesprekken heeft Nelly moeite om de verhaallijn vast te houden. Bij bekenden kan haar dat niet zoveel schelen, maar in onbekende groepen vermijdt ze het vertellen van een verhaal. Ze wil niet voor gek staan. Ook wil Nelly voorkomen dat ze verhalen meerdere keren vertelt, waardoor achteraf vaak blijkt dat ze iets niet heeft verteld.

Nelly heeft een rommelkamertje, waar ze zich kan terugtrekken als het te druk is geweest. Daar kan ze op haar gemak tussen haar spulletjes rommelen. Ze kan aan de 'rommel' in haar kamer zien hoe het in haar hoofd gesteld is. Als haar hoofd 'te vol' zit, dan is haar kamertje ook een grote rommel.

Nelleke haar man heeft ook een vorm van dementie. Nelleke noemt dit onbeschrijfelijk moeilijk, vooral omdat ze beseft wat dit betekent voor hun relatie en de toekomst. Ze vertelt dat ze beide vergeten wie wat heeft gedaan en dit brengt soms verwarrende situaties met zich mee. Hier maakte ze zich eerst openlijk boos om, maar houdt ze haar mond. Haar grote zorg is de toekomst. 'Je weet niet hoe snel het ziekteverloop zal gaan en hoe lang ze elkaar nog kunnen helpen'. Ze hoopt dat ze het nog lang samen redden en in hun huis kunnen blijven wonen.

Ze gaat sinds twee jaar naar de memory groep, een dagopvang voor mensen met geheugenproblemen. Enerzijds bevalt haar dit erg goed. De memory groep geeft haar rust, ze zorgen voor haar, het biedt ontspanning. Ze leert van anderen en ze kan er haar verhaal kwijt. Ze krijgt het gevoel dat ze nog heel veel wel kan in vergelijking met de anderen. Echter, ze beseft ook dat waarschijnlijk alle groepsleden dat idee hebben over zich zichzelf. Anderzijds vindt ze het daar ook wel eens beangstigend, omdat ze zo direct met de 'aftakeling' door de ziekte bij anderen wordt geconfronteerd. Naast de steun vanuit de memorygroep heeft ze ook veel steun aan haar schoondochter.

Nelleke haar advies is om lotgenoten op te zoeken, bijvoorbeeld via een memorygroep. Als je thuis blijft zitten dan verpieter je volgens haar.