Op school had Lina een plek waar ze kon praten over menstruatie, thuis moest ze het verbergen

Interviewer: Hoe was dat om die twee dingen naast elkaar te hebben?

Respondent: Natuurlijk heel moeilijk, want je had een soort van safe space op school met de meisjes om je heen. En thuis moest je het verbergen, of tenminste voor mij moest ik dat verstoppen. En dat contrast was ook op een gegeven moment wel fijn, want het maakt jou ook een beetje dankbaar bijvoorbeeld wat je hebt op school voor dat contact met andere meisje in je klas. Maar ook natuurlijk moeilijk voor wat je thuis meemaakt, want zulke dingen geheimhouden is ook echt heel moeilijk. Je voelt je daar een soort van schuldig over en niet normaal. En dat is natuurlijk niet fijn ook, vooral met je familie. Het gevoel van schaamte is echt niet, het is gewoon logisch te hebben met menstruatie en ik vond dat altijd zo moeilijk van. Ik weet dat mijn vader gewoon mens is. Ja, oké, hij is jongen, hij is male, maar waarom mag die dan dit niet weten, hij is toch m´n vader? En niemand heeft tegen mij gezegd: “je vader mag dit niet weten”. Maar ik wist het toch en ik weet niet hoe. En ook nu als ik nu bij mijn ouders ben, als ik ongesteld zeg dan is dat een soort signaal om een ander iets te vinden waarover je moet praten, maar dat weet hij wel. En als hij dat nu weet dan houdt die het ook in de gaten op een manier lief zijn, maar niet echt duidelijk zijn van, ik weet dat je ongesteld bent, dus ik doe dit. Maar hij zorgde voor je zonder erover te praten, dat is ook lief. Maar ik denk dat iedereen daarvoor een klein beetje bang is, nog steeds.