Mark

In april 2021 kreeg Mark COVID-19. Na een paar dagen met lichte klachten (verkoudheid, schor en keelpijn), kreeg Mark koorts en werd hij steeds benauwder. Na een week knapte Mark op; alleen het hoesten en de benauwdheid bleven. Na twee weken ging Mark weer aan het werk. Maar al snel merkte hij dat het werk niet goed lukte. Hij had last van hersenmist en daardoor moeite met analytisch denken en was snel moe. Daarnaast was zijn conditie slecht, had hij last van een band om de borst, moeite met te veel prikkels en sliep hij onrustiger. Omdat de klachten bleven, ging hij naar de huisarts, die een traject startte. Al snel werd de diagnose Post COVID Syndroom gesteld. 

Mark is bij verschillende zorgprofessionals geweest, waaronder de huisarts, cardioloog, longarts, ergotherapeut, fysiotherapeut, diëtist en bedrijfsarts. Over het algemeen heeft hij begrip ervaren bij de zorgprofessionals. “Ook al weten ze het soms ook niet, ze staan er wel open voor”, aldus Mark. Hij heeft het meest gehad aan de tips rondom energiemanagement, slapen en ademhalingsoefeningen. Via de diëtist heeft hij een voedingssupplement gekregen. Hij heeft het idee dat dit heeft geholpen tegen de vermoeidheid. Daarnaast heeft hij geleerd te focussen op positieve ervaringen. 

Mark geeft aan dat zij leven op zijn kop staat. Hij kan weinig, en moet veel rust nemen. Douchen kost bijvoorbeeld alleen al naar schatting 15% van zijn energie op een dag. En naar een winkel gaan is een aanslag op zijn energie. Mark vertelt bovendien dat hij op een goede dag vaak automatisch te veel gaat doen wat hij dan de volgende dag moet bezuren. Hij werkt maximaal twee uur op een dag; waarbij hij andere werkzaamheden verricht dan normaal; namelijk licht administratief werk. Op visite gaat hij het liefst alleen als er geen andere mensen bij zijn. Ook financieel heeft het een impact door loonverlies en het eigen risico van de zorgverzekering. Hierdoor hebben hij en zijn partner hun bruiloft moeten uitstellen. 

Mark ervaart soms onbegrip vanuit de naaste omgeving. Volgens hem komt dat doordat men niet ziet wat de impact is. Mark vertelt hier ook niet over, omdat hij wil voorkomen dat er niemand meer op bezoek komt. Het onbegrip en ongeloof maakt dat hij zich eenzaam voelt. Zijn vrouw en kinderen zijn een grote steun. Door de vermoeidheid heeft hij last van stemmingswisselingen en is hij sneller chagrijnig en boos. Daarnaast moet hij regelmatig leuke dingen afzeggen. Mark voelt zich schuldig hierover. 

De toekomst is voor Mark onzeker. Niemand kan een stip op de horizon zetten. De onzekerheid en de uitzichtloosheid vindt Mark lastig en moeilijk. Hij hoopt dat er een pilletje komt, en vindt het dan ook belangrijk dat er meer onderzoek komt naar Post-COVID.

Mark adviseert andere Post-COVID patiënten om rust te pakken – ook als je het gevoel hebt het niet nodig te hebben. Zorgprofessionals adviseert hij om te luisteren en niet te veel zorg achter elkaar te plannen. Tot slot adviseert hij de naaste omgeving om in gesprek te gaan over wat hebben van Post-COVID  voor iemand betekent. Het is belangrijk om een steun te zijn – dat kan volgens Mark ook in tien minuten visite in plaats van een uur als dat voor de patiënt te veel is.