Mike

Mike is 47 jaar oud, getrouwd en vader van twee kinderen en was verpleegkundige op een spoedeisende hulpafdeling toen hij op 21 maart 2020 de eerste klachten van een Corona besmetting kreeg. De klachten begonnen met hoofdpijn, verkoudheid en hoge koorts. Wat later kreeg hij steeds meer moeite met bewegen en extreme dorst. Via de huisartsenpost kwam Mike op de spoedeisende hulp terecht, waarna hij werd overgeplaatst naar de Intensive Care (IC). Uiteindelijk zou hij vijf en een halve week op de IC verblijven; eerst op een speciale COVID-19 IC, later op een reguliere IC. Na de opname op de IC lag Mike nog anderhalve week met zuurstof op de longafdeling. Vervolgens verbleef hij nog eens drie weken in een revalidatiecentrum. Alle opnames, maar vooral de opname op de IC zijn heel zwaar geweest voor Mike. Zijn toestand is drie tot vier keer zeer kritiek geweest en hij heeft vijf mensen zien overlijden. Op de IC en ook in het revalidatiecentrum mochten zijn kinderen niet op bezoek komen. Dit maakte zijn opname extra zwaar. 

Na drie maanden opgenomen te zijn geweest kwam Mike in juni 2020 weer thuis. Het verder aansterken en conditie en spierkracht opbouwen verliep moeizaam. Mike moest veel opnieuw leren, zoals lopen, eten en praten. Hij bleek ook tinnitus (oorsuizen) te hebben ontwikkeld en wat later kwamen daar ‘dag en nacht’ herbelevingen van zijn IC-opname bij. Ook had hij last van een aanhoudende snelle hartslag, ook in rust. Door de lange IC-opname heeft Mike poly-neuropathie; algehele zenuwschade. Vijf maanden na thuiskomt is Mike begonnen met poliklinische revalidatie. 

Ten tijde van het interview is Mike nog steeds kortademig en ervaart hij af en toe druk op de borst. Daarnaast heeft hij zeer veel last van zenuwpijn, spierpijn en dove vingers en tenen. Mike krijgt nu fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en psychomotore therapie gericht op behoud van conditie en functie in plaats op opbouw daarvan. Eerder kreeg hij EMDR-therapie bij een medisch psycholoog, gericht op de herbelevingen van zijn IC-opname. 

Het Post COVID Syndroom heeft een enorme impact op het leven van Mike. Zelf schat hij in dat hij sinds zijn thuiskomst uit het revalidatiecentrum slechts 10 tot 15% aan conditie heeft herwonnen.

Omdat medicijnen tegen de pijn niet meer goed werken, heeft bij bijna non-stop pijn. Slapen gaat vanwege de pijn lang niet altijd goed. Sporten gaat vrijwel niet meer, terwijl hij vóór zijn besmetting aan tafeltennis en fitness deed. Op dit moment kan hij nog een kwartier zwemmen of wandelen. Fietsen kan alleen op een elektrische fiets met maximale ondersteuning en niet langer dan een half uur. Zijn slechte conditie heeft ook grote consequenties voor zijn thuissituatie en zijn verstandhouding met vrouw en kinderen. Veel dingen die ze vroeger samen deden, zoals samen koken, vakanties en reizen kunnen nu niet meer. Ook heeft Mike het gevoel qua karakter niet meer helemaal dezelfde persoon als vroeger te zijn; hij is vaak harder en botter dan hij eigenlijk zou willen zijn. 

Zijn werk als verpleegkundige heeft Mike moeten opgeven. Via een arbeidscoach is geregeld dat hij twee keer per week twee uur vrijwilligerswerk kan doen bij een dagbehandelingsafdeling. Hij drinkt dan koffie met de mensen die er zijn en speelt een spelletje met hen. 

Mike weet niet goed wat hij van de toekomst kan verwachten. Tegen beter weten in, hoopt hij nog steeds dat zijn klachten een keer overgaan. Als hij ’s avonds naar bed gaat, dan denkt hij wel eens ’laat me maar niet meer wakker worden’. Aan de andere kant is hij vaak ook blij dat hij nog leeft en een vrouw en kinderen heeft. Hij heeft geleerd om zoveel mogelijk ‘bij de dag’ te leven en eraan toe te geven als iets niet lukt. 

Op de vraag wat hem in deze moeilijke periode het meest helpt antwoordt hij ‘mijn vrouw’ en ‘de kids’. Met name de eerste staat dag en nacht voor hem klaar en geeft hem steun en vertrouwen. Waar hij qua professionele hulp het meeste aan heeft gehad is de medisch psycholoog, die ervoor gezorgd heeft dat de herbelevingsbeelden van de IC hanteerbaar zijn geworden. 

Gerichte adviezen aan zorgprofessionals heeft Mike niet. Hij is zeer onder de indruk van wat deze mensen in zo’n herctische en risicovolle periode hebben gepresteerd. Zijn advies aan andere patiënten met Post-COVID  is om zoveel mogelijk bij de dag te leven en als iets niet lukt eraan toe te geven. Voor mensen die in het dagelijks leven met deze patiënten te maken hebben, luidt zijn advies om liever geen goedbedoelde adviezen te geven en zoveel mogelijk rekening houden met de verminderde lichamelijke en emotionele draagkracht.