Truus

In november 2021 raakt Truus besmet met het Corona virus. Ze is dan net een week begonnen bij haar nieuwe baan op een nieuwe school. Ze krijgt griep symptomen, zoals hoofdpijn, vermoeidheid, spierpijn, maar ook verlies van geur en smaak. Daarnaast was ze erg kortademig. In de weken na haar besmetting blijft ze kortademig en erg vermoeid. Daarna sluipen er steeds meer klachten bij in: prikkelgevoeligheid, hartkloppingen, geheugenproblemen, slaapproblemen, extreme hoofdpijn, spierpijn, verkramping, en spiertrillingen. Op het moment van het interview gaat het al wel wat beter, wat betekent dat ze niet meer overdag hoeft te slapen en geen zware hoofdpijn meer heeft. Toch is Truus nog lang niet de oude. 

Haar huisarts stuurde haar al snel door naar de fysiotherapeut, vertelt Truus. Omdat haar voornaamste klachten de kortademigheid en vermoeidheid waren, heeft de fysiotherapeut met haar een blaastest gedaan om haar longinhoud en –kracht te meten. Die waren veel te laag. Truus kreeg daarom een apparaatje om haar ademhaling te trainen, wat ze drie maanden gedaan heeft. Hier heeft ze erg veel aan gehad en sindsdien is haar kortademigheid minder geworden. Daarna is ze overgestapt op sporten, maar daar kreeg ze in het begin heftige na-reacties op, met name spierverkramping in haar rug. Ze is door de fysiotherapeut ook nog doorgestuurd naar een osteopaat en een ergotherapeut, maar daar heeft ze niet zoveel aan gehad, vertelt Truus. Dat kwam vooral omdat de adviezen praktisch niet haalbaar waren voor haar binnen haar werk. Als docent voor de klas heeft ze gewoon niet zoveel flexibiliteit, waardoor ze toch over haar grenzen bleef gaan en niet herstelde. De bedrijfsarts en haar leidinggevende hebben haar wel heel erg ondersteund hierin, vertelt Truus, en probeerden met haar mee te denken. Op het moment van het interview, bijna een jaar na de besmetting, is Truus niet meer aan het werk en zit ze thuis. 

Het Post COVID-syndroom omschrijft Truus als “een monster, waar geen peil op te trekken valt”. Het ene moment kan het helemaal goed lijken en een half uur later kan ze helemaal instorten. Het heeft ook een erg grote impact op haar leven, vertelt Truus. Doordat ze constant erg vermoeid was, kwam ze het huis bijna niet meer uit en moest haar vriend ook veel in huis overnemen. Ze heeft dan ook erg veel gehad aan haar vriend, die haar veel heeft ondersteund. “Die verdient een lintje”. Sociaal viel er wel een gat in Truus’ leven. Aan de ene kant omdat ze zelf niet de energie had voor sociale contacten, maar aan de andere kant ook doordat sommige mensen het niet goed begrepen. Het enige wat haar hielp was rust houden. Zodra ze te veel deed werden haar klachten gelijk erger, met name de hoofdpijn, gewrichtspijn, spierpijn, en spierverkramping. 

Ze heeft veel gemist in de zorg, vertelt Truus. Samenwerking tussen hulpverleners bijvoorbeeld, maar ook kennis. “Maar ja, niemand weet wat het is, hoe je het aan moet vliegen”. Dat zorgt ervoor dat je veel geduld moet hebben, niet alleen als patiënt, maar ook als zorgverlener. Voor de zorg heeft ze dan ook het advies om onderzoek te blijven doen, maar ook meer samen te werken en kennis uit te wisselen. Andere patiënten adviseert ze vooral om naar je eigen lichaam te blijven luisteren, rust te pakken en om hulp te vragen. Voor naasten heeft Truus het advies om met elkaar in gesprek te blijven en er rekening mee te houden dat iedereen die ziek is andere dingen nodig kan hebben.