Janneke kon zich niet vinden in het vermoeden burn-out.

En ik ben een hele tijd doorgegaan tot november. Mijn dochter die werd 18 en toen vierden we dat, want toen zaten we net tussen maatregelen in, dus mensen konden hier gewoon langskomen. Familie en vrienden uitgenodigd en die dag heb ik eigenlijk alleen maar in mijn eigen bubbel en mijn bubbel werd steeds kleiner, ik vond het ook echt lastig al die mensen, al die geluiden, al die verhalen, al dat heen en weer lopen en de volgende dag kon ik niks. Was ik weg, gewoon ik kon niks meer, niks beklijfde zeg maar. En dinsdag eh had ik een hele emotionele dag, ben ik meteen in gesprek gegaan met mijn opleidingsmanager op de school waarvoor ik werk en die dacht: het zal wel een burn-out zijn, er was best het een en ander gebeurd, druk seizoen gehad en toen ging ik naar huis en toen dacht ik van nou ja prima, hij heeft er begrip voor, dus dan moet ik even tijd voor mezelf nemen. En de dag daarna toen kwam ik uit bed en toen dacht ik van het is geen burn-out. Ik heb een burn-out gehad en toen had ik geen zin meer in dingen, toen was alles gewoon grijs om me heen en geen uitweg ook willen vinden en nergens toe komen, omdat ik er geen zin in had en ik had nu nog te veel zin in dingen, alleen ik kreeg het niet voor elkaar. Nah hele idiote dingen, vaste routines die je normaal gesproken doet, dat ik volledig op een de-tour raakte ergens halverwege en dacht bij mezelf: waarom sta ik boven bij de wasmachine als ik alleen maar koffie wilde zetten? En dan gaat het je opvallen, dus toen ben ik op onderzoek uitgegaan en toen dacht ik bij mezelf: het is echt begonnen nadat hele coronaverhaal, dus is daar iets van en ik wist eigenlijk helemaal niks van long COVID en toen kwam ik per ongeluk op de site van C-support terecht en toen dacht ik van ja, laat ik me toch maar eens inschrijven, dus op de webinars gekeken en op een gegeven moment in tranen achter de computer van die mevrouw die vertelt het precies het verhaal wat ik heb meegemaakt, dus wat ik ook doe.