Hedy was zoekende waar ze wilde bevallen

Want ik merk, in het begin ben je heel erg zoekende. Ik wilde het heel graag thuis doen maar je hoort ook best veel vrouwen die het weer in het ziekenhuis doen. En omdat je ook wel hoort van ‘ja, maar’, die geven dan ook aan, ‘ja, maar stel je voor dat… er gebeurt wat en dan ben je in ieder geval op de goede plek om…’. Dus ik voelde me als moeder wel heel verantwoordelijk zo van ja, maar ‘wat als ik thuis ga bevallen en er gaat iets fout’. En daardoor ben ik de verantwoordelijke zeg maar dat ik mijn kindje iets aangedaan heb. Ik merk, ik zat heel erg daartussenin. Dat ik aan de ene kant dacht, ja, ik heb het vertrouwen dat je dat als vrouw kan, maar aan de andere kant zoveel vrouwen doen het in het ziekenhuis. Er zit een soort van angstding omheen waar het best makkelijk is om daar ook in mee te gaan. En ik merkte wel door vrienden om me heen die het bijvoorbeeld of thuis hadden gedaan, dat je toch door verhalen van anderen, en de verloskundige die er heel erg achter stond, die het heel erg meer eerder aan het promoten was dan aan het… dat je toch wel weer denkt van ‘oh ja, maar ik heb die kracht ook als vrouw’. Weet je, overal doen ze het bijna zonder ziekenhuis. En dat moet ook gewoon kunnen. En het is, in de westerse wereld, denk ik, is het zo gemedicaliseerd, van dat het in het ziekenhuis moet. En in Nederland schijn je die trend ook veel meer te hebben, dat vrouwen veel vaker naar het ziekenhuis gaan dan vroeger. Dat ik wel, je voelt qua intuïtie dat je het kan, maar ik had wel heel veel verhalen om me heen nodig van ‘het kan echt’. Hè, de verloskundige die erachter stond, vrienden. Ik heb ook boeken erover gelezen, ook over thuisbevallingen. Om ook gewoon een beetje een beeld te krijgen van hoe ziet dat eruit en… Ja, dat heeft mij wel heel erg geholpen om het moment.