Heike was deze zwangerschap meer misselijk dan haar eerdere zwangerschappen

Nou, wat me is opgevallen, dat is niet zozeer een, een moment. Als meer wat ik apart vond om te ervaren, was dat bij twee eerdere zwangerschappen waar ik nooit enige misselijkheid heb ervaren, ook voor mijn gevoel niet echt heel erg vermoeid ben. Dus eigenlijk twee keer met heel veel geluk dus heel makkelijk door die eerste paar, paar maanden heen ben gegaan. Dat ik deze keer merkte dat ik veel meer misselijk was. En dat ik ook wel wat moe was en... hè? En dan nog niet eens echt in, in overgeven, maar wel in gewoon de hele dag een soort van basale misselijkheid hebben. En ook heel bijzonder dat je dus én misselijk kan zijn én zin in eten kan hebben. En ook met smaak kan eten. Nou, dat heb ik nooit eerder meegemaakt. Dat vond ik ook wel weer een bijzondere gewaarwording dat dat naast elkaar kan bestaan. En ik had eigenlijk een beetje de hoop, ook wat je de meesten hoort zeggen van: "Nou, rond een week of twaalf ben je daar wel van af." Nou, dat, dat viel nog wel tegen. Dus dat duurde ook echt wel wat langer, bleef dat nog hangen. Ook grappig om te merken dat dat voor een heleboel mensen om ons heen meteen leidde tot: "Dan zal het nu wel een meisje zijn." Omdat we twee jongens hebben en, nou, van daaruit: "Ja, als het dan zo anders is..."