Yvonne’s grootste angst is dat haar man leeft als een zombie

Ik heb een vriendin en die vriendin die heeft Alzheimer. Maar die is al hooggevorderd. En dan zie je dat zij achteruitgaat. Zij weet niet hoe zij een lepel moet pakken, zij weet niet hoe ze moet schrijven. En dan moet zij nou in een verzorgingstehuis, na een week dan vorige week en dan zie je dat allemaal, dat dat doet toch zeer. Dan dacht je, hier, zo gaat mijn man ook, het einde. Alleen, maar je weet niet wanneer. [-] En dat, dat geeft veel angsten.

Hoe ziet u de toekomst?

Grijs. [lacht] Grijs. Maar dan zet ik gewoon mijn roze bril op.

En wat is er grijs?

[-] Zonder hem. [-] Zonder hem [mevrouw is emotioneel] en ja, wat heb ik nou. Dan heb ik toch niks. [-] [emotioneel] Dan heb ik toch niks meer. Want als ik zo zie, iedereen die zit daar. [-] Ik ben, ik ben naar mijn vriendin gegaan, bij dat verzorgingstehuis. Dan zie ik daar die mensen die daar zitten. Wat heb je. Wie kom je, voor wie kom je op bezoek. [-] Triest. Dat jouw man later zo wordt. Maar misschien over tien jaar, misschien over twintig jaren, maar toch hè? Die, die, die, dat vooruitzicht is er [-]

En wat is uw grootste angst?

[-] Grootste angst? Dat is als, dat hij als een zombie leeft. [-] Dat hij dan geen waardig mens meer is. Daar ben ik bang voor, dat hij zo, zo leven. Voor mij niet, voor mij ik red mij wel. Maar ik ga meer in zijn plaats. Voor mij ik red mij wel. Wij hebben zoveel meegemaakt, deze red ik ook. Maar voor hem niet, voor hem te zien. [-] Dat is de grootste angst ja, om hem te zien.