Yvonne mist haar maatje

Ja, je mist toch je maatje. Meestal als je thuiskomt, vroeger hè, je kan je dingen vertellen wat je meemaakt. Maar nou, als je vertelt dan is hij bezig met, met zichzelf eigenlijk. Je kan zien aan de ogen dat hij mij niet snapt. En dat doet soms pijn, dan dacht je, pff, je bent nou moe, je wilt iets vertellen en, kan niet meer. Net of hij niet [-]. En dan vraag je, begrijp je mij niet? Jawel, jawel, zegt hij hè, maar hij begrijpt het niet. Dus je moet weer alles opnieuw. En die dingen, gewoon simpele dingen, maar toch mis je [-]. Soms voel ik, ja boos, eenzaam. Heel eenzaam voel je je. Ander eenzaam hè, dan voelt eenzaam dat je niet kan lekker praten of zo. Ja, eenzaam, heel eenzaam. [-] Hij is er, maar hij is er ook niet. Zoiets. Ja. Maar ja, ik kan hem niet, verwijten of zo, dat kan ik niet. Ik kan wel boos worden, maar ja dat helpt ook niet.