Yvonne

In 2006 merkte Yvonne Rambags dat haar man veranderde. Hij werd vergeetachtig en opstandig. De huisarts verwees hen door naar een neuroloog. In 2007 werd een Mild Cognitive Impairment (MCI) geconstateerd. Twee jaar later kreeg haar man de diagnose de ziekte van Alzheimer. Hij was toen 55 jaar. Op dit moment gaat haar man twee dagen per week naar de dagbehandeling.

Na alle spanningen was het horen van de diagnose voor Yvonne een opluchting, omdat ze daarmee de verschijnselen in een hokje kon plaatsen. Vervolgens begon de verwerking, het leren accepteren dat het leven helemaal omdraaide is en het leren omgaan met zijn veranderde doen en laten. Voor Yvonne is het moeilijk om niet met haar man in discussie te gaan en om rustig te blijven. De ene dag gaat dat beter dan de andere. Op slechte dagen irriteert haar alles en wordt ze boos en onrustig, waardoor haar man ook weer boos en agressief wordt.

Yvonne heeft op dit moment een eigen winkel, een toko. Binnenkort sluit ze de winkel om voor haar man te kunnen zorgen. Dat is haar ideaal, hem van de dagbehandeling afhalen, waar hij nu twee dagen per week heengaat, en haar leven aan de zorg voor haar man wijden. Echter, na een week thuis zijn, ziet Yvonne in dat de dagbehandeling toch goed voor hem is. Het geeft haar man prikkels en het geeft Yvonne de mogelijkheid om te ontladen en uit te rusten.

Yvonne mist haar maatje. Als ze thuiskomt kan ze niet meer haar verhaal vertellen aan haar man, omdat hij haar niet begrijpt. En dat doet pijn. Haar man is er, maar ook weer niet. Het voelt voor Yvonne alsof hij van haar 'vervreemd' en dat maakt haar verdrietig, eenzaam en boos. Soms gaat Yvonne even naar boven en gilt ze haar boosheid er letterlijk uit. Vroeger was de band tussen haar en haar man er altijd, maar nu zijn die momenten van verbondenheid er nog maar af en toe. Bijvoorbeeld wanneer ze samen dansen, of samen ergens om moeten lachen.

Yvonne is teleurgesteld in het leven, omdat het nu zo loopt als het loopt. Je hele leven heb je bepaalde dingen die je wilt bereiken of wilt doen in de toekomst, en dan in één keer heb je niks meer. "Je werkt niet meer op, maar je werkt af", aldus Yvonne.

De toekomst is volgens Yvonne grijs; een toekomst zonder haar man. Haar grootste angst is dat hij als een 'zombie' zal leven en dan geen waardig mens meer is. De man van Yvonne is bezig met het opstellen van een euthanasieverklaring. Tot voor kort stond Yvonne daar niet achter, maar na een bezoek aan haar vriendin, die ook de ziekte van Alzheimer heeft en in een verpleeghuis woont, is ze omgedraaid. Ze kan zich nu voorstellen dat haar man niet zo wil leven. Ze hoopt alleen dat het nog lang duurt voor het zover is.

Yvonne adviseert andere mantelzorgers om ook goed voor jezelf te zorgen door tijd voor jezelf te nemen, maar ook door zo lang mogelijk voor je partner te zorgen en door niet te discussiëren, want dat maakt het leven zuur. Te genieten van de mooie momenten samen.