Gerard heeft geen grip op de veranderde relatie

Ja. Dat merk ik zeker, omdat ik, dat ik het af en toe, ja, niet wegmoffel, maar dan ben ik er helemaal niet mee bezig. En dan op het moment dat ik dan bijvoorbeeld 's morgens opsta en mijn vrouw is bezig en zij is met van alles bezig en zij ergert zich hieraan, daaraan, dan weet je wat er eigenlijk in dat hoofd speelt. En dan vind ik het voor mij, als ik dan naar mij kijk, vind ik het toch moeilijk van, ja, zit je daar weer drukte te maken of hoe of wat. Dat hoeft toch helemaal niet? Het levert niks op. Dat bedoel ik. Ja. Maar op het moment dat ik dat op die manier probeer te presenteren, dan ben ik toch, ik denk dat het dan eerder, dat is voor haar dan niet begrijpelijk, dan ben ik de egoïst. Misschien een rare benaming, maar het is begrijpelijk, want zij, in feite is zij degene, die straks met een veel groter probleem achterblijft als ik.

Kijk, het moment dat ik niet van mezelf, niet meer weet dat ik leef, dus het moment van euthanasie aangebroken is, dan heeft dat leven ook geen waarde meer. Op het moment dat ik zover ben, ja, dan stoppen we er mee. Dus. Dan heeft het geen nut meer. En het is in feite, je merkt aan de relatie dat het ook wel verandert, allerlei dingen. Hoe je, zoals je vroeger met elkaar om ging en nou, is toch wel anders. Ja, er spelen meer dingen een rol bij haar, lichamelijk en bij mij ook wel. Dus sowieso is altijd alle medische problemen, die wij ieder voor zich gehad hebben, daar zijn we altijd samen bovenop gekomen. En nou heb je iets, wat ik heb, daar kun je niet samen bovenop komen. Daar kun je hoogstens samen proberen mee om te gaan, maar er bovenop kom je niet meer. Ik vond die omschrijving van mijn vrouw zo goed, ik weet niet of ik dat al gezegd heb, het is eigenlijk niet, hoe zei ze dat nou? Oh ja, het is geen opbouw, maar het is afbouw. Nou, dat vind ik een hele goeie. Je gaat steeds verder omlaag tot het, net voor het eindpunt bereikt is, en dan knip je het maar af.