De (overleden) dochter van mevrouw Haans-Heijnen stond altijd voor haar klaar

En waarin was zij een steun?

Nou, ik wil maar zeggen, als zij nou bijvoorbeeld eens, er moest iets gedaan worden en mijn man kon niet mee. Dan zegt ze, oh mam, dan kom ik toch, dan gaan wij samen. Die kon autorijden, die kon het gelijk, die reed ook overal naartoe. Die ging naar Italië, die ging overal naartoe. Nou, en dat was gewoon een ander. Een durfal zeg ik altijd [lacht]. Want dat was het, het was een echte durfal. Maar daar denk ik wel eens zo, tja, waar heb je dat nou van? Ja, maar het is ook, het was een spontane griet. Als ze hier binnenkwam beneden en iemand zegt, hoi Henny! Dus het was een teken dat het kind heel erg gezien was. En dat zeggen ze wel eens, hoe kan dat dan? Ik zeg, ja, dat weet ik niet. Zij was spontaan, want zij had hier een doktersvrouw heel lang was, ja, was een, in ieder geval een vooraanstaand iemand. Die heeft ze heel lang verzorgd. Daar kwam ze 's nachts voor hier naartoe. Want ja dan, haar telefoonnummer en zo, dan was ze 's nachts wel eens ooit benauwd of ziek of [-]. En dan was het, Henny, kun jij komen? Maar ja, die had helemaal geen erg meer in de tijd. Of het nou dag of nacht was. Kijk, en ja, maar dan ging ze wel. Maar ja.