Ans

Ans kreeg op haar werk de eerste vermoedens dat er iets met haar aan de hand was. Ze gaf naailes en ze kreeg moeite met het geven van uitleg en met het begrijpen van de patronen uit de boeken. Thuis kwam ze erachter dat ze dingen zag die er niet waren. Toen ze op een ochtend de gordijnen opendeed stond er in haar beleving een man met een geweer in de tuin. Voor haar was deze beleving zo realistisch dat ze niet meer naar buiten durfde. Later kreeg ze problemen met autorijden, huishoudelijke bezigheden, boodschappen doen en het pinnen van geld. Ze voelde zich in die tijd erg zenuwachtig. Op een gegeven ogenblik brak ze haar voet door een val in huis en werd ze opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd onderzoek gedaan naar aanleiding van haar symptomen en werd begin 2010 de diagnose: Lewy Body dementie gesteld.

Ook nu heeft Ans nog last van waanideeën. Het meest moeilijke daaraan is de realistische beleving. Ze ziet en hoort mensen praten, schreeuwen en ze schelden tegen haar. Met behulp van medicatie zijn de waanideeën overdag verminderd, maar 's nachts heeft ze nog steeds nachtmerries. Ze probeert dan tot rust te komen in de woonkamer en daarna weer te slapen, zodat ze toch voldoende energie heeft om nog zoveel mogelijk zelf te doen. Ze merkt dat ze steeds meer moeite heeft met dagelijkse bezigheden, zoals wassen en aankleden. Dit maakt haar erg verdrietig, omdat ze steeds een stukje van haar leven kwijt raakt. Gelukkig krijgt Ans huishoudelijke hulp van de thuiszorg, waar ze erg tevreden mee is.

Ans ziet de ziekte Lewy Body dementie als haar grote vijand. Ze vindt het lastig om haar ziekte te begrijpen, en mensen in haar omgeving ook niet begrijpen al helemaal niet wat zij doormaakt. Haar partner heeft haar geholpen om de ziekte beter te begrijpen. Ze merkt echter wel dat hij het ook moeilijk heeft met haar ziekte. Volgens haar komt dit enerzijds omdat zij veranderd is en anderzijds omdat hij meer taken in huis heeft gekregen. Ze probeert bij negatieve gevoelens de knop om te zetten door iets leuks te doen zoals een spelletje. Haar motto is om altijd vooruit te kijken.

Twee maal in de week gaat Ans naar de dagopvang. De activiteiten die ze doet vindt ze erg prettig, omdat ze daar van opknapt. Ook wandelt ze graag met haar man en met hun hond. Ze vindt het belangrijk dat mensen die dit ook meemaken blijven praten over wat ze voelen. Op die manier kan je meer begrip krijgen voor wat je meemaakt.