Ans verborg de verschijnselen totdat haar buurvrouw het in de gaten kreeg

En ook niet de, al was het gewassen, stel, ik kreeg het ook niet meer in de kast. Ik, en ik had echt het allereerste eigenlijk, dat was, Jan die ging dan altijd naar de, hoe heet het, naar de hondenclub. Klussen en dan ging ik de bedden opmaken en wassen zo, weet je wel, dan was ik toch alleen, ik denk, het kan maar klaar zijn hè. Kreeg ik dat niet voor elkaar. Niet de wassen, maar ik kreeg ook de [-]. In het begin begon ik, nee, bedden kon ik niet meer opmaken. En als Jan dan weg was, want je gaat het verbergen hè, ging ik naar de buurvrouw, en dan zei ik, Jan is naar de hondenclub, wil je mij even helpen met, even samen, even het bed opmaken? Ik had het er wel afgehaald, weet je, maar ik denk, ja ik moet het toch ook weer opmaken hè. En dat ging zo een tijdje door, om [-] te houden. En toen was het dus, had ze op een gegeven moment, had ze visite, en zij zat in de zorg. En ik ging haar weer vragen, wacht maar eens even, ik loop wel even mee. Zij ging met mij mee. Nou, zegt ze, Ans volgens mij is er met jou iets aan de hand. Met mij wat aan de hand, zei ik. Ja, zegt ze dan, ja zo ken ik jou niet. Zij was de eerste die het in de gaten had. En ik was het aan het verbergen, want dat doe je dan hè. Zo van, Jan is weg, en dan was het van, wordt het eens tijd dat de ramen worden gezeemd, weet je wel. En dan stond ik, had ik ramen gezeemd en dan waren ze natuurlijk ook niet netjes hè. Maar ik had wel m'n best gedaan. Nou, had ik net zo goed een emmer sop tegenaan kunnen gooien en zo laten zitten, zo ging dat dan. [lacht]

Dus eigenlijk had u een geheimpje voor uzelf? U had zelf in de gaten dat er iets niet goed ging, maar u probeerde dat te verbergen.

Ja, maar je snapt er niks van.