Floris

Eén van de eerste keren dat Floris merkte dat er iets met zijn vrouw aan de hand was, was toen zij uitgenodigd werden voor de verjaardag van een vriendin van zijn vrouw. Zijn vrouw zei de verjaardag af, met de reden dat Floris het niet leuk zou vinden en zich zou vervelen. Hij vond dat heel merkwaardig, want dat was niet haar stijl. Hij kende daar verschillende mensen, zou zich daar prima vermaken en in zo'n geval gewoon meegaan. Ze kon de situatie niet meer hanteren. Toen zijn vrouw bij de huisarts was voor andere klachten, sneed de huisarts het onderwerp geheugen aan. Daarop werd ze doorgestuurd naar de geriater waarna in 2009 op 86-jarige leeftijd een vorm van dementie werd vastgesteld.

Langzamerhand werd zijn vrouw steeds verwarder, ze ging slechter lopen, wilde soms niet naar bed, ging 's nachts dwalen en kreeg lichamelijke problemen, ze werd incontinent. Voor Floris werd de zorg steeds zwaarder, met name omdat hij 's nacht niet goed sliep en daardoor niet voldoende rust kreeg. In april 2012 werd zijn vrouw voor de tweede keer in korte tijd opgenomen in het ziekenhuis voor een longontsteking. Aansluitend aan deze ziekenhuisopname is zijn vrouw opgenomen in het verpleeghuis. Daar is ze liefdevol verzorgd. Op 17 mei 2012 is ze overleden aan een derde longontsteking. Achteraf gezien, zo geeft Floris aan, kon je zien dat het einde naderde - ze had geen energie meer en "het kaarsje ging steeds zwakker branden".

Na de diagnose nam Floris langzamerhand alle huishoudelijke werkzaamheden over van zijn vrouw. De rollen draaiden om. Voor die tijd hadden ze altijd overleg over allerlei zaken en namen ze nooit zelfstandig een beslissing. Hij vindt het moeilijk om dat nu alleen te moeten doen, mede omdat hij op zijn vrouw leunde en omdat hij het oordeel van een ander op prijs stelt. Dat overleg mist hij. "Het was triest om te merken dat je geen gesprekspartner meer hebt en er geen contact meer mogelijk was. Je raakt je maatje kwijt. Lichamelijk was ze er nog, maar de geest was intussen al zo ver weg dat die er nauwelijks meer was."

Het zorgen voor zijn vrouw was voor Floris iets vanzelfsprekends; "je houdt van elkaar en dan doe je dat gewoon". Op het laatst was hij dag en nacht met zijn vrouw bezig; de hele dag was hij erop gespitst en luisterde hij altijd met één oor wat zijn vrouw aan het doen was. Aan zijn eigen dingen kwam hij niet meer toe. Floris voelde zich heel moe toen zijn vrouw opgenomen werd in het verpleeghuis. Aan de ene kant was de opname voor hem een opluchting, want de belasting en de spanningen waren weg, hij kon weer goed slapen en hij kreeg rust. Aan de andere kant was het feit dat ze niet meer thuis was emotioneel zwaar en vond hij het "onwezenlijk". Floris hoopt dat hij de gelegenheid krijgt om nog wat van zijn leven te mogen maken na de laatste jaren waarin hij nauwelijks aan zichzelf toekwam.

Floris heeft veel steun ervaren van twee leden van zijn vereniging die beiden ook te maken hebben (gehad) met het zorgen voor iemand met dementie. Bij hen en bij de casemanager kon hij zijn verhaal kwijt. Hij raadt dan ook iedereen aan om met lotgenoten te praten. Niet alleen om feiten uit te wisselen, maar ook om je verhaal kwijt te kunnen. "We willen allemaal een beetje aandacht en een arm om ons heen en we moeten niet schromen om die aandacht te vragen en te krijgen".

Floris kijkt terug op een moeilijke tijd. Hoewel het niet altijd makkelijk was, geeft het hem voldoening dat hij zo goed mogelijk voor zijn vrouw heeft kunnen zorgen na al die jaren dat zij altijd voor hem klaarstond.