Mevrouw van der Linden

Mevrouw Van der Linden merkte aan haar omgeving dat er iets met haar aan de hand was. Tijdens gesprekken zag ze aan anderen dat ze iets al eerder had verteld of gevraagd. Dit waren pijnlijke situaties en op een bepaald moment heeft ze dit bespreekbaar gemaakt. Dit was zowel voor haar als haar omgeving een opluchting. Haar omgeving kon er nu met haar over praten en mevrouw Van der Linden hoefde niets meer te verbergen. In 2011 is ze naar de geheugenpoli gegaan waar de diagnose verdenking op een vorm van dementie gesteld. Vanaf dat moment is een proces van verwerking begonnen. De fase van vechten en ontkennen is voorbij, nu zit ze in de fase van toegeven, niet verbergen en rust vinden.

Achteraf beseft mevrouw Van der Linden dat haar man en kinderen al veel eerder in de gaten hadden dat ze vergeetachtig werd. Zij hebben in het begin hier bewust niet met haar over gesproken en dit waardeert ze enorm. Op deze manier heeft ze zelf een weg kunnen vinden in haar vergeetachtigheid. Het praten over haar vergeetachtigheid met haar gezin geeft haar rust. Hierdoor kan mevrouw haar verhaal kwijt en dat vindt ze prettig. Haar man en kinderen hebben de ziekte ook kunnen accepteren en weten nu hoe ermee om te gaan. Volgens mevrouw Van der Linden is dit belangrijk, omdat je het voor je de omgeving lastig maakt om erover te praten als je zelf krampachtig over het onderwerp doet en nog in het gevecht zit. Buiten haar gezin om heeft ze mensen in haar omgeving nog niets verteld. Daar is ze nog niet aan toe en ze heeft besloten zelf te bepalen wanneer ze het gaat vertellen.

Mevrouw Van der Linden heeft drie ziektes: ze is slechtziend, ze is vergeetachtig en er is onlangs borstkanker geconstateerd. De vergeetachtigheid is voor haar het ergst, omdat ze geen grip op het verloop heeft. Haar slechtziendheid is nu al jaren stabiel en daar weet ze goed mee om te gaan. De kanker is te behandelen, waardoor ze vertrouwen heeft dat het goed komt. Door haar ziektes en met name door de vergeetachtigheid, kan ze veel dingen niet meer. Daarmee is de vanzelfsprekendheid in het ondernemen van activiteiten samen met haar man weggevallen. Dit vindt ze lastig te aanvaarden, zeker ook richting haar man, die alles nog kan en wil, maar rekening met haar beperkingen moet houden. Ze wil graag dat hij zijn actieve leven blijft leiden. Als steun maakt ze gebruik van briefjes om bijvoorbeeld afspraken te onthouden. Ze is erachter gekomen dat ze dingen beter onthoudt door ze te lezen dan door ze te horen. En door die briefjes hoeft ze haar man niet steeds met vragen te belasten.

Mevrouw Van der Linden gaat elke week naar een dagopvang wat ze erg plezierig vindt. Dit is met name, omdat ze ziet dat het nog niet zo slecht met haar gaat in vergelijking met anderen. Dat geeft haar kracht om tegen de ziekte te vechten en om haar manieren te vinden om dingen te onthouden. Ondanks dat ze merkt dat de ziekte verergerd, denkt ze daar niet over na.

De toekomst ziet zij als een groot zwart gat, waar ze liever niet naar kijkt. Het nadenken over wat er gaat komen in de toekomst levert alleen maar piekeren op. Ze heeft geen grip op het verloop van de dementie, het verloop is onvermijdelijk en dat maakt haar soms boos, verdrietig en wanhopig. Daarom probeert ze de ziekte te vertragen door dingen te blijven doen. Ze leeft samen met haar man en kinderen van dag tot dag en ze ziet wel wat de toekomst brengt.

Leren omgaan met de ziekte heeft volgens mevrouw Van der Linden vooral te maken met je eigen instelling. Zij heeft veel wilskracht, ze blijft strijdvaardig en ze blijft genieten van de kleine dingen in het leven. Ze heeft het er in het begin moeilijk mee gehad, maar achteraf gezien had ze beter eerder kunnen 'toegeven'. Met alleen vechten win je niets, het proces gaat toch wel door. En door er aan toe te geven, hoef je de schijn niet op te houden. Dan valt er een last van je schouders en kun je er met anderen over praten.