Yvonne heeft haar mening over euthanasie bijgesteld

Ja. En ook dat hij nou al bezig met euthanasie. Waar ik eigenlijk niet achtersta. Dat is zielig, als jouw partner nou al denkt, zo ver wil ik niet. Dat is toch erg, dat iemand [-], ja. Hij heeft ook angst. En ik moet nog, ik moet hem, met hem, hem zien lijden, hij aftakelt zeg maar en dan nog, als ik hem zie aftakelen, dan is de euthanasie dichterbij. [-] En dat maakt mij heel heel heel bang, heel verdrietig, angstig.

Want uw man heeft al een euthanasieverklaring opgesteld?

Ja, nog niet, we moeten nog hè, hij is bezig.

Hij is ermee bezig.

Ja. En hij kan binnenkort alles op papier zetten en dan gaan wij samen met de kinderen kijken wat de wens van hem is. Dus, weet je, iedere keer heb je een stap nog niet afgedaan, dan heb je weer een ander probleem. En dan heb je weer een ander en, dus je rent achter de feiten eigenlijk. [-] Net als nou met, wat is dat, hoe heet die nou, volmacht zeg maar, heb je een volmacht en dat hebben wij, toen ik dat hoorde, over volmacht, toen dacht ik, oh nee. Ja? Ik voel mij zo, wij hebben alles samen opgebouwd, voel ik me zo materialistisch. Buiten dat je weet, dat moet voor, voor, hoe heet dat, voor de financiën, voor het huis, voor alles moet het hè, voor de wet zeg maar. Maar toch voel je schuldig, voel je je hebberig, materiaal. En dat is nog niet gedaan, je moet nog verwerken, eindelijk heb je het een plaats gegeven, eindelijk besloot je, oké, hè? En dan krijg je weer die euthanasie. Weer een medische kant weer. Dus je blijft aan het [-]. En dan wil je naar de winkel, sluiten, is nog niet gedaan. Dat kost ook mij veel gevoel hè, na elf jaar moet je stoppen. Is nog niet afgedaan dan komt weer dat en dan komt weer dat en dat blijft aan de gang. [-]. En met knokken. [-] En dan dacht je bij jezelf, ja waar is einde. Maar is er geen einde, dat weet je ook, is er geen einde [-]

En wat doet het met u dat hij met euthanasie bezig is terwijl u net zegt dat u er eigenlijk zelf niet achterstaat?

Boos hè. Twee weken terug is dat, tot pas deze paar dagen, ik ben boos. Ik zei altijd waarom wil je dat? En toen zegt hij, ik wil, als ik naar verzorgingstehuis en dan, zegt hij, niemand komt mij opzoeken en jij dadelijk ook niet meer. Ik zeg, dat is geen argument als je zo goed bekijkt, hij zelf is bang. Daarom zegt hij dat. Hijzelf is bang. En ik ben echt boos geworden. Maar toen dacht ik , toen ben ik, vorige week is mijn vriendin opgenomen, en toen zag ik dat en toen dacht ik, oké dan, als het toch zo ver is, dan mag hij wel doen. Ja. Want er is geen mens die zo wil leven. Dat is pas gebeurd, pas twee weken terug, dus. Alleen maar ja, ik hoop dat het niet zo snel gaat.