Maria

In november 2020, toen Maria net stageliep in de gehandicaptenzorg, voelde ze zich niet zo lekker in haar vel zitten. Ze had last van vermoeidheid, draaierigheid, snel emotioneel zijn, maagklachten en hoofdpijn. Doordat de klachten wat vaag waren, had ze in eerste instantie geen Corona test gedaan. Nadat ze een week thuis in bed heeft gelegen, omdat haar klachten steeds erger werden, doet ze toch een test. Die is negatief en ze denkt COVID-19 af te kunnen strepen. Gedurende de volgende vier maanden gaat het wat op en af met haar klachten, totdat ze uiteindelijk helemaal instort. Nadat er via de huisarts verschillende onderzoeken worden gedaan, komt het vermoeden dat het misschien COVID-19 gerelateerd kan zijn en verwijst de huisarts haar door naar de fysiotherapeut. Hij herkent de klachten direct als Post-COVID . 

Pas als Maria bij de fysiotherapeut komt, wordt ze zich er ook bewust van dat een aantal andere klachten die ze heeft misschien ook met het Post-COVID te maken kunnen hebben. Bijvoorbeeld dat ze maar 5 minuten kan lopen of fietsen en daar vervolgens een week ziek van is. Dit uitte zich vooral in vermoeidheid, spierpijn, draaierigheid en hoofdpijn, alle klachten die ze in de beginfase ook had. Bovendien had ze het gevoel dat haar lichaam heel gestrest was, wat zich met name uitte in een hoge hartslag, wazig zien, maar ook dat alles lichamelijk heel zwaar aanvoelde. Ze realiseerde zich bovendien dat ze ook al langer cognitieve klachten heeft, zoals hersenmist: ze kan gesprekken niet goed volgen, niet goed informatie onthouden, niet goed concentreren. “Ik kon op m’n stage eigenlijk al niet meer nadenken, dat ik niet goed wist wat ik moest rapporteren, want wat had ik eigenlijk ook al weer gedaan?”. 

Haar ouders en goede vriendinnen hebben veel begrip en hadden eigenlijk ook al in een vroeg stadium door dat er iets met Maria aan de hand was. Toch merkt ze ook wel dat het voor sommige mensen moeilijk is om te begrijpen. Vooral met leeftijdsgenoten is het soms lastig, waardoor een aantal contacten minder zijn geworden. Maria merkt op dat dit ook komt doordat zij zelf gesprekken niet goed kan volgen. Doordat het haar veel energie kost, lukt het niet altijd goed om interesse te tonen in andere mensen. “Je raakt daardoor ook een beetje kwijt wat zij doen met hun leven en zij raken jou een beetje kwijt.” Maar met de mensen dicht om haar heen heeft ze wel een betere band gekregen, vertelt ze. 

Op het moment van het interview gaat het beter en heeft Maria meer balans gevonden. Dit komt vooral doordat ze zichzelf minimaal belast. Ze is onder andere haar studielast onder begeleiding weer rustig aan het opbouwen en is daar nu weer 2 uur per dag mee bezig. Ze neemt daarnaast meer rust voor en na activiteiten, ook als ze zich nog niet per se moe voelt. “Vaak ga je door totdat je moe bent, maar zo werkt het bij dit niet, want dan ben je eigenlijk al over je grenzen heen.” Hier heeft de ergotherapeut het meeste bij geholpen. Die heeft met haar gefocust op het beter verdelen van haar energie en hier een balans in vinden. Daarnaast is ze ook bij een praktijkondersteuner (POH) geweest, vooral vanuit de behoefte om het met iemand erover te hebben wat er allemaal gebeurd is. Via de POH volgt ze een programma genaamd ACT (Acceptance and Commitment Therapie), wat haar helpt om te leren omgaan met de klachten. 

Voor andere patiënten met Post-COVID heeft Maria het advies om echt te luisteren naar je lichaam en je klachten, want ertegen vechten maakt het alleen maar erger. Én om hulp te vragen, of het nou een huisarts is of een therapeut, dat maakt niet uit. Voor de zorg heeft ze het advies om minder druk te leggen op het herstellen en daarin mensen juist de ruimte te geven. Te veel nadruk leggen op doelen halen, kan juist averechts werken, volgens Maria.