Jessica bleef zoveel mogelijk doorwerken omdat ze haar baan niet wilde verliezen

Maar ja tegelijkertijd heb je ook zo’n gevoel van je mag blij zijn dat je nog je werk hebt, dat je een werkgever hebt die zegt van ik geef je nog contracten want ze had het ook niet hoeven doen. En het laatste contract was dus voor 24 uur wel een half jaar omdat het m’n laatste contract in fase B was en die zouden in februari aflopen en in november was het van joh we willen graag met jou over je contract spreken. Nou ik voelde de bui al hangen, gelukkig want anders was ik denk ik tijdens ’t gesprek al helemaal ingestort. En toen was het van joh vanwege je belastbaarheid kunnen wij jou niet verder bij ons houden, maar we willen je wel de tijd geven dat je meer met je herstel bezig kan zijn en ook hopelijk iets anders vindt. Dus toen heb ik ook voor mezelf de knoop eindelijk kunnen doorhakken om te zeggen 24 uur red ik gewoon niet. Dus ik heb weer zes uur ziekte-uren gedaan en gezegd: nou dit zijn de tijden die ik werk en voor de rest zorg ik voor m’n gezondheid en net in die tijd kwam een oproep intern binnen waar ik dacht nou weet je als het nu toch zo is dat het straks einde verhaal is, mag ik daarop reageren en dat mocht en dat kon en gelukkig heeft m’n leiding daar wel geholpen dat het intern ook te regelen was qua contract. En zo zat ik dan vanaf 1 januari bij een nieuwe baan met 20 uur, waar ik ook wat flexibele tijden heb en ook meer rust heb en dat was wel heel fijn, ja.