Door lotgenotencontact kwam ik erachter dat het niet zo zwart-wit is zoals het voelde, vertelt Jelle

Nou ten eerste, dat ik mijn verslaving had, ik al vrij snel toegegeven dat ik geen controle had over de middelen die ik mezelf toediende dat ik daar hulp bij nodig had. Dus toen ik in 2019 bij […] kwam, heb ik ook een beetje moeten liegen over mijn medische achtergrond, want ze nemen je daar niet aan als je psychose gevoelig bent, Normaal gesproken maar ik heb gewoon gezegd: ja, ik heb wel eens in de psychiatrie gezeten maar ik ga allemaal niet zeggen waarvoor, maar ik kom hier nu voor mijn alcohol en ik wil van de alcohol af nou dan zeiden ze bij [verslavingszorg] dat is goed, maar dan ga je ook van die pillen af en dan heb ik zes-weken bij [verslavingszorg] gezeten, hebben ze echt geprobeerd mij van alle pillen af te krijgen. Maar dat kan niet zo snel. Dus ik heb een minimale dosis aan overgehouden maar ze hebben mij daar dus alle tools gegeven, om zelfreflectie te kunnen toepassen, om dingen die ik ook al deels van op de HBO had geleerd, om die te kunnen kaderen nu ook met mijn ervaringen die ik tot antwoord en heel veel nieuwe mensen kennen, die die ook allemaal een rugzakje hadden en door te praten met die mensen en om te gaan met lotgenoten kom ik steeds meer achter van oh, ja, dus dat heb jij ook en daar ben ik niet uniek in. Verder of zo. Maar je hebt verder wel een waardevol leven. Dus het is allemaal niet zo zwart-wit als dat ik het eerder aanvoelde, dus ik hoef niet van het ene naar het andere te springen. Ik kan gewoon nou vroeger best wel door de war zijn geweest, maar nu toch nog een waardevol leven hebben.