Maurice

Maurice merkt achteraf op dat de scheiding van zijn ouders op zijn 14e toch wel een indruk op hem heeft achtergelaten. Dit is een leeftijd waarin je niet echt kind meer bent, maar ook nog niet echt volwassen en je veel meer na gaat denken over wie jij dan bent. Zonder dat hij het echt doorheeft komt hij steeds verder van zichzelf af te staan en begint zichzelf kwijt te raken. Ook blowt hij in deze tijd veel, zodat hij nog verder van zijn gevoel komt te staan.

Hij herinnert zich nog goed dat hij veel later een kennis uit die tijd tegen kwam die zei: ‘wat hebben wij keihard de grens opgezocht!’ Voor hem voelde dit toch wat anders. ‘Die levensstijl was niet goed voor me. Het is gewoon vervelend als je in een groepje (aan het blowen) bent en één persoon is duidelijk niet op zijn gemak. Ik dus, die de olifant in de kamer niet ziet, terwijl het voor iedereen duidelijk is, weet je wel en dat blijft zich avond aan avond maar herhalen. Weet je wel, je blijft dan met diegene afspreken en je ziet van ja, maar je wil helemaal nu niet blowen of je je, je voelt je eigenlijk zo, maar je doet nu stoer voor de jongens of zo weet je wel, dat is voor die anderen, je houd je groot’.

Op zijn 18e tijdens zijn eindexamenjaar begint hij last te krijgen van wanen. Hij heeft het gevoel gefilmd/gevolgd te worden, krijgt het idee dat alles om hem heen in scène is gezet en krijgt twijfels over zijn gender en geaardheid. Hoewel hij zijn eindexamen haalt merkt hij dat deze gedachtes niet weggaan. Hij zondert zich steeds meer af van zijn omgeving en sluit zich op in zijn kamer. Het liefst zou hij weer opnieuw willen beginnen, een frisse start. Van zijn moeder krijgt hij de tip om een dagboek bij te houden omdat dit schrijven wellicht zou kunnen helpen met deze gedachtes.

Hij gaat een tijdje naar het buitenland waar zijn wanen niet minder worden. Maurice vertelt daar - nadat een oom van man tot man vraagt wat er aan de hand is - dat hij last heeft van ideeën over gender en geaardheid. In overleg met haar broer besluit zijn Hierna besluit zin moeder hem op te halen en brengt hem met het vliegtuig terug naar Nederland waar hij in een gesprek met de psychiater te horen krijgt dat hij schizofrenie heeft.

Hij wordt opgenomen en dit doet hem goed. Na zijn opname krijgt hij maandelijks therapie en gaat hij studeren. Na zijn studie probeert hij kort in het buitenland te wonen. Omdat enkele psychotische symptomen terugkomen besluit hij dat terug te gaan naar Nederland. Hier gaat hij met veel plezier werken als ervaringsdeskundige. Ruim 12 jaar na zijn 1e psychose krijgt hij een burn-out die voortvloeit in een tweede psychose. Het duurt lang voor hij goed en wel de gevolgen overziet. ‘Weet je wel, je bouwt dingen op, je doet je best, je doet van alles en komt verder en nu zie ik van oh ja, ik heb dat toen voor mijn tweede psychose allemaal opgebouwd. Dat is nu weer allemaal weg. Niet allemaal, maar ja, ik ben niet meer daar... Nu voel ik hoeveel moeite het kost om - voor iedereen - om dingen voor jezelf op te bouwen.

 Inmiddels probeert hij op te krabbelen en merkt hij dat zowel hoge pieken als extreme dalen heeft meegemaakt. ‘Ik zie het nu zo, weet je, psychose is eigenlijk een waarheid verpakt in een leugen.’ Hij houdt van houtbewerking, schijft poëzie over zijn schizofrenie en maakt muziek. Hij vindt het fijn om met een project bezig te zijn en kan daar zijn rust in vinden. Ook is hij actief bij een pingpong vereniging bij hem in de buurt. Maurice probeert een stabiel leven te creëren. Hij neemt een antipsychoticum wat hem mede helpt om structuur aan te brengen maar is ook bezig dit af te bouwen.