Ik keek naar mezelf in de spiegel en zag er zo verlept uit, daar werd ik zo angstig van, vertelt Tim

In […] werd het best wel, ja je moet je voorstellen, op een gegeven moment ja ik kon niet meer met m’n spullen omgaan en ik was zo in het moment en zo erg in het leven gezogen dat ik alles van verantwoordelijkheden en waar ik moest zijn, vergat ik helemaal. Want ik was gewoon continu een soort van aan het trekken ook, want de bijwerking van die malariapillen is dat je ook een soort van malariaverschijnselen krijgt, dus ik had het ook een soort van warm, koud, rillingen, een soort koortsachtige dingen, dus naast deze mentale dingen, had ik ook allemaal fysieke rare dingen, dat ik allemaal jeuk op m’n rug kreeg en dat ik zei: ja kan je alsjeblieft krabben en toen dacht ik: ja dat is omdat Jezus ook op z’n rug werd … dus ik had allemaal krassen op m’n rug, ik zag er ook helemaal verlept uit als in wallen tot hier en een vieze baard en een beetje afgevallen gezicht ook al, ja als je een week niet slaapt en eigenlijk niet zoveel eet met die hitte dan … ja dus ik vond ook dat ik toen ik in de spiegel keek voor het eerst na die periode of na die openbaring, herkende ik mezelf ook niet meer terug, dus ik keek zo, ik dacht: ja volgens mij is het … er straalde heel veel licht uit m’n ogen en ik dacht bij mezelf: ja dit is hoe Jezus er ook heeft moeten uitzien, die zag er ook zo onverzorgd, vertieft uit, maar wel met heel veel licht of vertieft, ja sorry voor de kijker, maar ik probeer het een beetje luchtig te brengen, want die luchtigheid heeft me er wel ook doorheen gesleurd. De humor, de bizarheid van de situatie, de verwondering ook die ik had van what the fuck, hoe kan dit en angst, heel erg, heel intens ook een soort van entiteiten ervaren, bepaalde aanwezigheden voelen, zo van: ja er gebeurt iets achter me, maar ik weet niet wat en dan kreeg ik dan helemaal rillingen over m’n lijf en bepaalde gedachten die dan een soort van met mij interactie aangingen. Ik weet ook niet of het stemmen waren, maar volgens mij waren het gewoon interne dialogen, maar ik moest echt heel erg die angst ook tegenspreken en dat kon ik, ik kon op het moment van de overweldiging bepalen hoe ik ermee omging. Ja een soort van reflecteren en vanuit helikopterview bekijken wat er gebeurde, maar aan de andere kant werd ik er ook weer ingezogen, dus het was een soort van samenspel tussen bewust zijn van wat ik meemaak en compleet in de beleving overgenomen worden en in geen besef hebben.