Tim werd geleerd dat psychose nu onderdeel is van wie hij is, maar niet hoe hij er mee om kan gaan

Nou ja, er is wat meer afgestapt van het DSM medisch model of nou ja afgestapt, er gaat een ander geluid, gelukkig al een aantal jaar, weet je zo’n herstelbeweging, herstelondersteunende zorg. Ervaringsdeskundigheid is helemaal hot, mensen die uit die shit komen en er iets over kunnen vertellen, anderen inspireren, hoop geven, perspectief bieden, al dat soort termen. En we kunnen er niet meer omheen dat dat een heel waardevol perspectief is, dus dat maakt het al een stuk gezonder. Ook bijvoorbeeld mensgericht zijn, je mag je authentieke zelf zijn in het werk wat je doen, probeer voorbij de diagnose te kijken van symptomen naar kansen, dus heel veel van de symptomen die dus eigenlijk negatief zijn, proberen te zien van oké het is negatief, maar zit er dan ook een andere kant van, hoe ga je dan dit integreren? Daar zat ik heel erg mee, van oké jullie vertellen, ik zeg effe jullie, maar de GGZ vertelt dat dit een onderdeel van m’n ziekte is en oké dan weet je dat, maar hoe dan verder? Hoe ga ik nog een draagbaar leven leven of een betekenisvol leven, want ik laat misschien geen symptomen meer zien door de behandeling, medicatie, maar daarmee was ook m’n hele karakter helemaal weg. Dus dan denk ik: ja ik ben nu op een nullijn, stabiel, maar die nullijn is zo erg nul, dat je dan … ja dat is ook het leven niet zacht gezegd, dat is helemaal verschrikkelijk. Je weet niet eens dat je depressief bent of dat je negatieve gedachten hebt, want ik heb geen gedachten, ik had geen gedachten. Dus ze zeggen: het is frustrerend, het was ook frustrerend, maar ik kon niet eens frustratie voelen, dus gevangen helemaal, machteloos gewoon was ik. Dus dan probeer je een soort van weer in beweging te komen, terwijl je gestabiliseerd bent, maar die beweging is zo zwaar, dus daaraan merkte ik ook van: ja ik moet op zoek gaan naar iets anders, ik wil leren hoe ik ermee om kan gaan. En dat deed ik vooral zelf in het begin van overleven, dus als iemand zei: je kan dit niet, dacht ik nou: dan ga ik het tegendeel bewijzen, dus bepaalde koppigheid en wat we in het begin zeiden, dat we spraken van sommige mensen juist wel of juist het tegenovergestelde, die helemaal verweven worden met het label of die gedemotiveerd worden en denken van: ja nou ja inderdaad ik kan dit niet meer of het moet maar met rust, reinheid, regelmaat en medicatie, ja dat hoort gewoon bij mij en ik heb een defect brein of een bepaald stofje wat ik mis en receptoren, ik heb te veel dopamine of te weinig, ja dat hele biomedische model wat heel lang leidend was.