Tanja en haar man maakten contact met hun kindje via haptonomie

Haptonomie, dat was dan individueel, dus zeg maar met ons tweeën. En het had heel veel meer te maken met aanraking en voelen. En stilstaan bij je kindje en daar ruimte voor maken. Wat aan de ene kant heel zweverig klinkt. En ik ben niet zweverig maar ik kan op zich best wel daarin mee. Maar mijn partner kan echt helemaal niet tegen zweverig. We hadden allemaal losse afspraken trouwens. We zijn daar uiteindelijk vier keer geweest. Waren losse, op zichzelf staande afspraken. Dus ik had ook tegen hem gezegd, van nou ja, we gaan een keer. Vind je het helemaal niks, dan gaan we ook niet meer. Zo makkelijk is het. Maar wat hij er heel fijn van vond, was het voelen zeg maar. Echt heel bewust het kindje voelen. Wat voor mij natuurlijk prettig was, want dat deed ik dan ook. Maar hij kon het dan vanuit de buitenkant ook het idee hebben dat ehm, ja, het is niet echt spelen. Maar op den duur kon hij bijna een beetje met [naam kind] spelen zeg maar. Door zijn handen te verschuiven ging zij zeg maar dan meedraaien of ging zij zich als het ware een beetje in nestelen. En dat was voor hem heel erg fijn omdat hij daardoor veel meer contact al kon maken met haar. In hoeverre je dat contact mag noemen. Maar ik denk wel dat het zo werkt. En voor mij was dat ook fijn, omdat je daardoor veel meer stilstaat bij wat gebeurt er nu en wat gebeurt er in mijn lichaam? In plaats van in mijn hoofd, waar allerlei rampenscenario’s natuurlijk zaten. Dus ik denk dat het ons ook wel heel erg hielp om gewoon stil te staan in het moment en bezig te zijn met dit kindje. En waar hij dus bang was dat het heel zweverig was, vond hij het juist lekker concreet, omdat hij het letterlijk kon vasthouden bij wijze van.