Tanja

Uitgebreide samenvatting

Na hun huwelijk wilden Tanja en haar man graag een kindje. Tanja liet haar spiraaltje verwijderen en was snel zwanger. Haar placenta lag aan de voorzijde waardoor zij haar kindje weinig voelde bewegen. Toen Tanja 32 weken zwanger was, voelde zij haar kindje niet meer bewegen. In het ziekenhuis bleek hun zoontje te zijn overleden. De bevalling van hun zoontje vonden Tanja en haar man alsnog heel bijzonder. Ze waren heel blij met hem. Na de bevalling had Tanja “gewoon” zwangerschapsverlof. Dit vond ze geen fijne periode. Daarom is Tanja na twee maanden weer aan het werk gegaan. Dat ging in eerste instantie goed, maar al vrij snel had Tanja last van stemmingsklachten en viel ze uit met een depressie.

Vrij snel na het verlies van hun zoontje wilde Tanja’s man een broertje of zusje voor hem. Tanja was daar nog niet aan toe, omdat ze tegen een zwangerschap opzag en bang was om nog een keer hetzelfde mee te maken. Toen Tanja er klaar voor was, was ze wederom snel zwanger, van hun tweede kindje.

Deze tweede zwangerschap stond Tanja onder begeleiding van de gynaecoloog. Uit onderzoek na de geboorte van haar zoontje was gebleken dat Tanja Factor V Leiden heeft, waardoor ze elke dag Fragmin moest spuiten. Dit maakte dat deze tweede zwangerschap voor Tanja “klinisch” voelde. De gynaecoloog heeft geprobeerd het Tanja zo comfortabel mogelijk te maken en geprobeerd de spanning bij haar weg te nemen. Bijvoorbeeld door meer controles in te plannen en eerst een echo te maken zodat het zoeken naar het hartje niet te lang hoefde te duren. Als arts kende Tanja alle richtlijnen en ze vond het fijn dat ze met haar gynaecoloog reëel kon spreken over kansen en risico’s. Daarnaast heeft ze het als prettig ervaren dat ze steeds dezelfde zorgverleners zag. De betrokkenheid van de gynaecoloog en verpleegkundigen heeft Tanja gewaardeerd.

Tanja had besloten om bij 32 weken te stoppen met werken. Op de eerste dag van haar verlof werd Tanja wakker met een fors bloedverlies. Ze is toen direct naar het ziekenhuis gegaan. Tanja was heel bang dat het weer mis zou gaan. Ze kreeg weeënremmers en longrijpingsprikken. Dezelfde ochtend braken spontaan haar vliezen. Toen viel er niets meer te remmen, en werd zeven uur later haar dochtertje geboren. Haar dochtertje huilde direct en dat stelde Tanja gerust. Haar dochtertje werd opgenomen op de NICU en er volgde een spannende tijd. Tanja was heel erg bang dat ze nog een keer een kindje zouden verliezen. Na 4,5 week mocht hun dochtertje mee naar huis.

Terugkijkend voelt de afgelopen periode voor Tanja als een grote investering. Maar ze kijkt wel met een goed gevoel terug op haar beide bevallingen. Tanja had haar eerste kindje niet willen missen, maar geeft aan dat het haar wel veel “gekost” heeft op meerdere vlakken: op emotioneel gebied, in haar relatie met haar man, in de relatie met familie, in vriendschappen, op haar werk, en de stemmingsklachten. Ze is zichzelf een tijdje kwijt geweest. De geboorte van haar dochter heeft daar een positieve impuls in gebracht. Een stukje spontaniteit dat bij Tanja hoort is weer terug. Achteraf had Tanja zichzelf gegund reëler in de eerste zwangerschap te staan. Ze geeft aan dat ze zich niet gerealiseerd had dat hoewel een kindje levensvatbaar kan zijn er nog van alles mis kan gaan. Bij haar tweede zwangerschap heeft ze zich dat misschien te veel gerealiseerd waardoor Tanja niet van deze zwangerschap heeft kunnen genieten. “Maar het eindresultaat maakt alles goed.”