Het wachten op de uitslag is voor Marjan en haar partner een niemandsland tussen onzekerheid en hoop

Wat doet dat met u, die onzekerheid van, is het het nou wel of is het het niet?

Het is een soort niemandsland. Ik weet gewoon eigenlijk zeker dat het wel zo is. Maar ik geloof toch dat ik het wel fijn vind, dat ze die diagnose nog niet heeft. En ja, het maakt helemaal niks uit. Ik geloof dat ik het voor haar ook fijner vind, dat ze het niet heeft, want zij hoopt ook nog steeds, dat ze het niet heeft. Dus dat is het dus ook. Dus ik vind dat op zich nog wel lekker, dat er nog geen uitslag is. Het is toch wel de honderd procent zekerheid dat het zo is. En dan weet je ook voor honderd procent zeker welke kant het uiteindelijk uit zal gaan en nu kunnen we nog even zeggen nou ja, misschien valt het nog wel mee. Maar ik weet zeker, als wij te horen krijgen, dat het zo is, dat ik dan denk, omdat ik het toch al weet, nou, dat gaat nog allemaal hartstikke lang duren. Dat zeggen we nu ook al tegen elkaar, hoor, het is niet zo dat je morgen al niks meer weet of weet ik veel wat. Je kunt gewoon heel lang functioneren, heel lang nog plezier hebben. En ik denk, dat ik me daar dan ook weer mee overeind houd.