Janny vertelt over het ongeremde gedrag van haar man

Mijn kleindochter is nu zestien en die wil hij steeds maar aanraken, dat schept ook een beetje een moeilijke situatie. Ik praat wel met haar. Ik zeg, er zit toch geen bedoeling achter, opa vind je gewoon lief, maar denkt dat je nog een klein kind bent dus wil je aanraken. Maar als je zestien bent wil je dat niet meer.

Als het tijd is om naar bed te gaan, en dat stel ik al een beetje uit tot ongeveer twaalf uur, na Pauw en Witteman, dan vind ik het echt welletjes, dan zet ik de televisie uit. Mijn man kijkt nog wel naar actuele programma's, dat kan hij volgen, alhoewel hij niet meer [-] conclusies en zo kan trekken. Maar goed, zolang het actueel is en er gepraat wordt kan hij het nog wel volgen. Dan zet ik de tv uit en dan zegt hij, ga je nou al naar bed? Nou, het is nu tijd, hè? Dan ga ik naar boven. Nou, ik ga nog niet naar bed, ik heb helemaal geen slaap, zegt hij dan. Ik zeg, nou dan blijf jij nog even beneden zitten. Maar zodra ik boven ben, komt hij achter me aan. Dus ik sluit beneden alles af, ik doe de lichten uit en dan komt hij ook naar boven. Dan help ik hem met uitkleden. En hij is ook incontinent, dus hij moet een schoon broekje aan voor de nacht. En dan ga ik liggen en dan komt hij naar me toe. Dan loopt hij om het bed heen en dan rolt hij me zo heen en weer. Waarom hij dat doet weet ik niet, misschien denkt hij dat ik dood ben of zo. Hij schudt aan me van, wakker blijven. Dus ja, dan moet ik hem [-]. [ partner] ophouden, zeg ik dan, ga naar je eigen bed. Nou uiteindelijk doet hij dat dan. Ik kan niet het licht uitdoen, want dan zou hij komen te vallen. Anders zou ik het licht uitdoen, maar dat gaat niet, dus ik moet wachten tot hij op zijn plekje ligt. En dan gaat hij bijna bovenop me liggen. Dan moet ik hem afweren, en dan zegt hij steeds, vroeger vond je dat zo leuk. Dat vind ik ook heel pijnlijk. Hij denkt kennelijk dat ik nog jong en begeerlijk ben. In die situatie leeft hij. Daar moet ik me steeds in verplaatsen. En dan zeg ik maar, ja ik wil slapen, ik ben moe. Maar hij begrijpt gewoon niet dat dat mijn situatie is.

En wat ook wel belangrijk is, het gedrag van mijn man is ook veranderd, ik weet niet precies meer hoe dat heet, dat z'n gêne is weggevallen. Dus dat hij dingen uit naar vreemde mensen toe bijvoorbeeld die hij voorheen voor zich zou houden, of wij allemaal niet uiten. Zijn geremdheid is weggevallen. Dus als hij nu iemand met een hondje ziet lopen dan gaat hij blaffen als een hond. Om ze schrik aan te jagen of zoiets. En dan zie je mensen ook verschrikt omkijken. En ik doe dan net of ik er niet bij hoor, want ik vind het wel gênant. Iedere keer als we langs het park fietsen en dat is bijna dagelijks, en er loopt iemand met een hondje, dan doet hij dat. Als hij twee homofielen passeert, dan gaat hij direct zingen van, we zijn twee vrienden, en dan keihard. Dat vind ik ook heel vervelend. En toch kan ik niet iets ervan zeggen. Dus ik doe dan maar net alsof ik niet bij hem hoor. En laatst vertelde onze zoon, die was een rondje met hem wandelen en toen stond er bij een etalage een echtpaar te kijken waarvan de vrouw een hele hoge opgewonden stem had en die ging hij toen nadoen. En toen voelde onze zoon ook diezelfde gêne, van dat kan je niet maken en gauw doorlopen. Dus dat doet hij dan ook met anderen.