Norine vindt het een lijdensweg, maar wil haar moeder nog niet kwijt

Het is bij mij heel dubbel want soms dan denk ik van hè wat een lijdensweg, maar aan de ene kant wil ik haar niet kwijt. Dus ik wil niet toegeven dat er een dag zal komen dat ze er niet meer zal zijn, en soms als ze zo bezig is, zo aan het schreeuwen is dan denk ik van oh, Heer, alsjeblieft, laat ze niet lijden. Geen infecties krijgen dat ze naar het ziekenhuis moet gaan, laat ze dan maar lekker inslapen, dat ik het zie 's morgens, dat ze slaapt, maar dan denk ik weer van nee ik wil dat niet, dus bij mij is het heel dubbel. Ik kan het niet loslaten, ik hou heel veel van haar, heel veel, en daarom denk ik dat ik het soms heel moeilijk zal krijgen als de dag zal komen dat ze er niet meer zal zijn. Want ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan want, ik bid vaak en net wat ik ook heb aangegeven, een paar keer per dag en dan wil ik ook vanaf zo'n moment komt dat ik heel veel kracht daaruit moet kunnen putten. En dat ik moet zeggen van het is mooi geweest zo Norine, en, dan dank je wel je hebt voor je moeder kunnen zorgen, je hebt alles voor haar kunnen doen, meer had je niet kunnen doen, en het is mooi laat haar maar lekker gaan, maar ik moet het nog zien. Dus dat is, dat zijn de momenten, en dat heeft mijn man ook, want soms dan zegt hij ook van hoe zal het zijn, omdat zijn moeder er ook niet meer is, dan zegt hij hoe zal het zijn want dan heb ik helemaal niks meer.