De omgeving van Henny vond de diagnose erger dan zijzelf

Nou, de meeste waren dus, toen ik aan die geheugenpoli begon, waren ze op de hoogte. Zoals mijn familie heb ik allemaal, kinderen en iedereen, vrienden, die vriendinnen van die reünie ook mailtjes gestuurd allemaal. Dus die reageerden allemaal, dat ze het allemaal erg vonden en dergelijke. En sommige zeiden, nou, waarom wil je dat perse weten? En nou, dat ging ik dan uitleggen gewoon en ze leefden allemaal best mee. En na iedere keer als ik weer iets gehad had bij de geheugenpoli, dan deed ik even weer een berichtje, zus of zo, dit en dat, tot uiteindelijk de uitslag. En ja, daar schrokken ze toch eigenlijk allemaal wel van. Van jeetje, wat erg. Maar op dat ogenblik, ja, het eerste ogenblik vond ik het zelf ook heel erg. Maar toen ik het aan iedereen verteld heb, toen leek het wel of zij het allemaal nog erger vonden dan ik zelf, weet je wel, zoiets. Want ik had toen echt nog wel het gevoel van, ja, nou hoor, ik geniet nog van alles en we doen nog alles. En ik heb het nog hartstikke goed. Maar zij, ja, zij kijken dan ook vooruit. Wat dan bij mij natuurlijk ook begint, maar zij kijken dan ook al vooruit, jeetje, hoe zal ik zelf zijn en dat soort gedachten heb je toch ook altijd. Als een ander ziek is of als die een ongeneeslijke ziekte krijgt, dan ga je over die dingen nadenken. Dus daar waren ze ook allemaal heel druk mee bezig natuurlijk, ja.