Esther

Uitgebreide samenvatting

Al tijdens de zwangerschap van haar vierde kindje voelde Esther dat dit niet haar laatste zwangerschap zou zijn. Vrij snel nadat ze voor het eerst na de bevalling van de vierde weer ongesteld werd, was Esther zwanger van haar vijfde kindje. Tijdens een vroege echo zag de verloskundige een dikke nekplooi. Dat zorgde bij Esther voor een donkere wolk. Het bericht moest even landen, maar al snel kwam het gevoel van “het is de bedoeling en we gaan ervoor”.

Bij de volgende echo bleek de nekplooi weg te zijn, maar zag de echoscopist een knik in de ruggengraat. Terwijl Esther en haar man dachten het ene pad op te gaan, moesten ze nu hun beeld bijstellen en een ander pad opgaan. Om meer duidelijkheid te krijgen kozen Esther en haar man voor een uitgebreide echo. Hierbij werd de hemivertebrae – een extra half aangelegde ruggenwervel - bevestigd. Daarnaast zag men twee navelstrengvaten, een korte neusbrug en een niertje dat niet goed leek.

In de dagen erna kwam bij Esther en haar man voor het eerst de gedachte op over de mogelijke afweging om de zwangerschap af te moeten breken. Er waren twee overwegingen: wat als het kindje heel veel in het ziekenhuis moet liggen, zware ingrijpende operaties moet ondergaan, en veel pijn heeft; en wat als de levensverwachting heel kort is en we met de andere kinderen een kleutertje moeten begraven? Hoop en vertrouwen op toch nog een goede afloop hield hen in die periode op de been.

Na een nieuwe echo en een vruchtwaterpunctie bleek het kindje trisomie 18 te hebben. Toen Esther dat hoorde, stortte haar wereld in. De onzekerheid was wel weg, maar het was niet de zekerheid die ze verwacht hadden. Trisomie 18 was hetgeen waarvan ze wisten dat het heel zeker fataal zou zijn. Na een gesprek met een klinisch geneticus besloten Esther en haar man dat ze dit het kindje en hun gezin niet wilden aandoen en dit hun gezin moesten besparen.

Na dit besluit hadden Esther en haar man anderhalve week om zich voor te bereiden op de bevalling en de periode erna. Esther wilde graag in bad bevallen en haar gynaecoloog heeft ervoor gezorgd dat dat kon. Met 20 weken zwangerschap is Esther in bad bevallen van hun dochtertje. Na de geboorte gingen de emoties alle kanten op: aan de ene kant waren Esther en haar man enorm trots, want ze waren wel weer ouders geworden, maar aan de andere kant was er ook verdriet om het kindje dat niet meer leefde. Met behulp van de watermethode hebben ze kun kindje opgebaard.

In deze periode hebben Esther en haar man ook de mooie kanten van het leven ervaren: de steun en warmte van familie, vrienden en van de gynaecoloog en verloskundigen. Het feit dat veel mensen na de geboorte bij het kindje zijn wezen kijken en veel mensen vrij hadden genomen om bij de crematie te zijn, gaf erkenning. Daar zijn Esther en haar man heel dankbaar voor. Dankbaar zijn ze ook voor hoe alles is gelopen en is gegaan. Alles is gelopen zoals zij dat wilden. Dat voelt krachtig en geeft voldoening.

De begeleiding van de verloskundigen en gynaecoloog heeft Esther als heel goed ervaren. Ze informeerden Esther en haar man, maar lieten de keuze ook bij hen. Er werd naar hen geluisterd en er was aandacht voor wat Esther en haar man meemaakten. Esther voelde zich daardoor in haar kracht gezet. Daarnaast waren ze empathisch en leefde men mee met Esther en haar man.

Het voelde voor haar nog niet af. Esther en haar man wilden een zesde kindje. Door zorgen om de gezondheid van één van de andere kinderen hebben ze hier eerst mee gewacht, maar nu is Esther zes weken zwanger. Doordat Esther en haar man heel lang het vertrouwen hebben gehad dat het goed zou komen met hun dochtertje en ze uiteindelijk gefopt zijn door dit gevoel, komt nu de angst voor dat het weer misgaat om de hoek kijken. Deze zwangerschap voelt niet meer zo onbevangen. Ze hoopt dat de angst minder gaat worden en dat ze kan genieten van deze zwangerschap.