Esther had de volledige regie bij het late afbreken van haar zwangerschap

I: En je zei hè, dat jij in het verleden wel eens liet overrulen door witte jassen. Hoe komt het dat jijzelf die switch ook hebt gemaakt of…?

Ik had nu ook zoiets van: er kan nu ook niks meer fout gaan. Dus mijn angst…om mij dan te laten overrulen, dus misschien van: ze zullen het wel beter weten, misschien zie ik iets over het hoofd, zij weten het immers… En nu had ik zoiets: ja, maar nu weet ik het. Mijn kind gaat het niet redden. Dus alles wat ik eh wil, moet toch kunnen? Er is nou geen risico meer. Ik denk dat dat het ook is. Misschien mijn eigen angst. En ook een stukje van eh, ja wij zitten nu ook wel in een mogelijkheid om aan te geven wat onze wensen zijn, omdat het eh zoiets verdrietigs is, zijn mensen heel welwillend om mee te werken, om het zo mooi mogelijk te maken. Dus je wensen worden wel sneller ingewilligd, denk ik, als dat het is van: ja, maar dat wil ik gewoon. Je zit net even in een iets andere positie. Ehm… het is geen machtspunt meer. Dit is iets van: we, wij gaan bij jullie iets heel verdrietigs meemaken en dat willen we graag zo mooi mogelijk doen. En wat zijn dan de mogelijkheden? Dan ga je, het is een andere uitgangspositie.