Dat haar familie kwam kijken naar haar kindje gaf Esther erkenning

Dus zo hebben we de volgende dag familie gehad. Wie wilde komen kijken, was van harte welkom. Maar we waren eigenlijk alleen maar trots hoe mooi ze is. En iedereen zat echt: ah oh, wat is ze mooi. Oh, wat mooi. Weet je? Het is een stuk ehm… ook erkenning. Dat mensen komen kijken, dat je niet je zwangerschap bent verloren of dat je zwangerschap is beëindigd. Maar dat je je kindje hebt verloren. Je kind in een heel vroeg stadium eh… moeten laten gaan. Maar het is alleen een verkleinde versie van de liefde die er al is, als dat ze geboren zou zijn of toch die twee jaar had geworden. Het is dezelfde liefde, het is hetzelfde verdriet. Alleen in een verkleinde versie qua afmeting, maar niet qua verdriet. En omdat onze ouders en onze broer en zussen en, en, en echt mensen die ons na stonden: ja, we willen toch wel even komen kijken. Dat gaf zo’n erkenning. Zo van: oh, nu hebben we het niet meer over de baby, maar over [naam kindje] die we hebben verloren.