Klaas probeert de situatie te accepteren zoals het is

Maar wat mij gewoon ’t meest belemmerd, net alsof je vastgehouden wordt in je nekvel, dat je dan tegengehouden wordt. Je wil vooruit, maar het lukt niet. Je wilt dingen doen, maar het kan niet. Die batterij die is gewoon leeg dan. Of heel snel leeg. Kijk in het begin zei ik ook van die batterij is nooit meer vol geweest, die is altijd oranje of rood. Daar heb je ‘t dan mee te doen. Als je zo ’s morgens wakker wordt dan heb je ’t daar die dag mee te doen, of je wil of niet. Ik bedoel ik kan tegen ’t dak aanrennen, maar ..., of tegen ’t dak aanvliegen, maar daar help ik mezelf niet verder mee. Dus dat is ook wel een bepaalde berusting misschien die ik dan heb van accepteer het maar zoals het nu is.