Marcel vertelt over hoe acceptatie ook een soort rouwproces is

M’n motto was heel de tijd, m’n lijf bepaalt m’n herstel. Dus ik moest gewoon accepteren en dat is lastig en dat is moeilijk, maar m’n herstel komt, m’n lijf bepaalt het tempo. En ik kwam bij de neuroloog en die zegt: jouw lijf gaat niet meer herstellen. Dus toen was ik ook echt wel de grond onder m’n voeten kwijt. En niet dat ik voor een afgrond stond van, ik ga van een viaduct af springen, absoluut niet, maar ik had wel zoiets van: ja en nu? Dus nou, m’n collega medisch psychologiemedewerker gebeld, dezelfde dag kon ik nog terecht. 

Echt een prima gesprek gehad, die kent me dus ook al wat langer. En die weet dat ik echt wel tegen een stootje kan en allemaal dat gezalf en dat gezeur niet nodig heb. Dus lekker spiegelend en reflecterend zegt die tegen mij: Marcel, wat denk je nou, dat ik hier wat laatjes open kan trekken en het oplos voor jou? Nee, maar dat verwacht ik ook niet. Ja, maar wat verwacht je dan? Ja, dat weet ik eigenlijk niet. Maar weet je waar je zit? Ja, wat bedoel je? Je zit in fases van rouw en die gelden ook voor jou al denk je dat dat alleen voor de patiënt is. Jij bent nu de patiënt en je kunt fase twee en drie niet overslaan en denken dat je bij vier zit. Ook jij zult bij één moeten beginnen, dus daar komt je boosheid en je afzetten tegen en je verdriet en dergelijke vandaan. En de rest komt ook voor jou ongetwijfeld nog. Het was heel confronterend op dat moment, maar ook wel heel duidelijk.