Sofie vindt het lastig dat ze zoveel hulp moet aannemen van haar ouders.

"Ja, mijn ouders. Mijn ouders heel erg die …, en ik heb ook een werkster die één keer in de week komt schoonmaken. En ja, ook wel wat buren ook. Die die brengen dan vuilnis weg en zo en die komen af en toe ook wat eten brengen als ze iets over hebben. Dus dat."

Interviewer: "Ja. En je ouders die brengen ook eten?"

"Ja. Ja, en die ruimen op en die doen mijn was en die halen boodschappen, die verzorgen de konijnen, dat schoonmaken, want ja, eten geven lukt me nog net wel, maar het schoonmaken lukt me nu ook niet, dus die doen dat ook. Die ja, die doen alles eigenlijk."

Interviewer: "Ja. En hoe is dat voor je?"

"Ja, klote. Ja, nee, dat is verschrikkelijk. Dat je het niet gewoon niet gewoon voor jezelf kan zorgen. Al helemaal afgelopen week toen het zo giga slecht ging, dat zelfs mijn ontbijt, dan moest ik een whatsappje sturen: ja, ik ben wakker. Nou, dan kwam mijn moeder om ontbijt te maken. En vooral …, ik kon dan niet veel prikkels hebben, dus dan moest ze in stilte het ontbijt hier klaarmaken en dan moest ze het aan me geven en dan moest ze weer weg. En dan …, ja, ik weet niet. Het voelt gewoon niet goed. En ik kan ook nog steeds niks terugdoen, want ik wil heel graag dan dingen terugdoen, maar ja, ik kan nog steeds niks. Dus dan ben ik steeds alleen maar aan het nemen, nemen, nemen en ik kan het niet geven en dat vind ik heel lastig."