Karin

Als kind hadden de ouders van Karin veel ruzie. Dit maakte dat ze niet het gevoel had dat het thuis veilig was en dat dit een plek was waar ze haar problemen kon delen.

Karin was 17 toen ze haar eerste ervaringen met psychosegevoeligheid had. Ze was bezig met haar laatste jaar Havo en had terugblikkend het gevoel dat ze van de een op de andere dag in een andere realiteit zat. Ze begon ander gedrag te vertonen. Zo werd ze steeds angstiger en achterdochtiger en had ze het idee dat ze de gedachten van andere mensen kon lezen. Ze kan zich nog goed herinneren dat ze tijdens de terroristische aanslagen van 2001 het gevoel had dat ze in contact stond met Osama Bin Laden en dat al het kwaad van de wereld haar verantwoordelijkheid was. Zij was de persoon die hier wat aan moest doen.

Haar ouders waren in die tijd op vakantie. Haar zus herkende de signalen van haar studie en heeft haar toen onder voorwendselen meegelokt naar het ziekenhuis voor een gesprek met de psychiater. Dit viel voor Karin niet lekker. ‘Ik denk dat ik toen alle filters ben verloren. Ik ben toen zo boos geworden en zo angstig en zo achterdochtig dat ik echt wel ja begon te schreeuwen’

Hierna is Karin opgenomen. Ze kan zich nog goed herinneren dat ze in zo een ‘muffe oude crisisopname’ lag. In haar kamer kreeg ze last van hallucinaties. Ze zag een cameraatje uit de wasbak komen en dacht dat dit haar buurjongen was. Dit maakte haar angstig. Na 10 dagen opgenomen te zijn wilde ze graag weer naar huis en kon ze weg uit de kliniek. Na de opname heeft ze vanuit haar thuis therapieën kunnen volgen. 

Thuis merkte ze dat ze moeilijk over haar ervaringen kon praten. Haar vader gaf de schuld aan het blowen dat Karin af en toe deed en haar zus maakte vaak grapjes die niet goed vielen. Ze heeft veel steun gehad aan haar moeder die er altijd voor haar was en probeerde te begrijpen wat er speelde. ‘Ik weet nog heel goed dat ik op een gegeven moment dat mijn moeder naast me op bed lag en dat ik zei: mama, ik heb het gevoel dat er iemand in mij zit die er niet uit wil. Ik had gewoon het gevoel ik ben gewoon bezeten, of zo weet je wel, en dat mijn moeder daar gewoon in alle rust ook gewoon met mij over kon praten en zo, dat was echt heel fijn. Ja, dus met mijn moeder heb ik me, die, die heeft me daar wel echt doorheen gesleept.’

Na haar opname is ze een jaar gaan werken in een winkel waar ze veel baat had bij de dagelijkse structuur. Het was fijn om rustig aan te doen maar ze kon er niet echt haar ei kwijt. Mede door de goede hulp die ze heeft gekregen was ze klaar voor een volgende stap en wilde ze beginnen met studeren. Tijdens haar studie tot maatschappelijk werker merkte Karin dat veel onderwerpen haar nog best wel ‘triggerde’. Ook liep ze veelal vast op de focus op professionaliteit en het bewaren van afstand als hulpverlener. ‘Natuurlijk, hè, moet je een bepaalde professionele afstand tot de mensen waar je mee werkt hebben, je moet er geen last van gaan krijgen. Maar ik vind niks menselijks aan professionaliteit en ik denk dat als je iets moet hebben in jezelf, als hulpverlener is menselijkheid dat je altijd met het menselijke van de ander kan verbinden.’

Op haar 25e was Karin klaar met studeren en haalde ze haar diploma. Door de studiedruk en het moeten presteren merkte ze dat ze weer angstiger werd en slecht kon slapen. Dit bleek een randpsychose te zijn. Doordat ze de signalen herkende en op tijd ingreep kon een opname toen uitblijven. Ze heeft toen medicatie toegeschreven gekregen en therapie gekregen waardoor ze zich al gauw weer rustiger voelde. Toch blijft de druk om te moeten presteren een belangrijk thema voor Karin

Ze heeft lang het gevoel had dat zo snel mogelijk weer mee te moeten doen in de maatschappij. Ze moest weer in het gareel terwijl ze eigenlijk nog midden in de rouw van haar ervaringen zat. Deze druk is iets waar ze veel moeite mee heeft gehad tot ze er op een gegeven moment klaar mee was. ‘Ik ben op een gegeven moment ook echt een grote middelvinger gaan opsteken naar die maatschappij die van alles naar mij, van mij verwacht. Wat je ik ben heel erg gaan kijken, ook naar oké. Maar hè, ik ben degene die regie over mijn leven heeft.’

Karin had altijd al de droom om moeder te worden en hoewel dit haar vanwege haar psychische kwetsbaarheid werd afgeraden is ze nu de trotse moeder van een dochter van 9. Ze werkt als ervaringsdeskundige in de psychiatrie en ervaart veel steun van haar werkgever. Met haar achtergrond in de haptonomie kan ze nu juist opzoek naar dat persoonlijk contact. Iets waar ze nog steeds fan van is.

Inmiddels woont Karin in een dorp in Nederland en heeft ze een fijn huis waar ze veel rust vindt. Ze gaat graag wandelen. Als het wat minder of stressvoller is heeft ze de ruimte om rustig aan te doen.  Ze ervaart veel steun van haar vriend en omgeving die haar helpen als ze tegen wat lastigere gedachtes aanloopt. In de toekomst zou ze nog graag met haar dochter op wereldreis gaan. ‘Ik wil wel meer van de wereld zien, dat wel, ja, maar verder, het is ook wel lekker om niet, zoveel doelen te hebben en gewoon tevreden te zijn met wat je hebt, wat je wel, ja, maar ik wil wel graag mijn dochter ook graag de wereld laten zien. Ja.’