Mathijs

Tien jaar geleden kreeg Mathijs zijn eerste psychotische ervaring. In deze periode was hij druk bezig met afstuderen en werken in de horeca. De combinatie van werk en studeren maakte dat hij fysiek en mentaal uitgeput was. Op een festival kreeg hij voor het eerst last van ‘verwardheid’. Bij de EHBO-post werd deze verwardheid niet duidelijker en is Mathijs uiteindelijk in de boeien geslagen en afgevoerd naar een politiecel. Na een gesprek met een psychiater en een verpleegkundige is Mathijs naar een psychiatrische kliniek gebracht waar hij opgehaald werd door zijn ouders. Na een maand bij zijn ouders te zijn gebleven om ‘rustig aan te doen en bij te slapen’ escaleerde de situatie waardoor hij opgenomen moest worden.

Tijdens zijn opname kreeg Mathijs weinig begeleiding. Naast een wekelijks gesprek met een psychiater van 20 minuten mocht hij een keer inde week helpen met koken. Na een paar gesprekken en weken aan medicatie vertelde psychiater dat deze verwarde ervaring psychoses zijn geweest en dat dit het begin is van een chronische psychiatrische aandoening. Met deze chronische ziekte zou werken als ontwerper geen optie meer zijn. Dit nieuws sloeg in als een bom en geldt voor Mathijs als een herinnering dat niemand in de toekomst kan kijken, ook een psychiater niet. Gedurende zijn opname werd de medicatie telkens weer verhoogd wat hem zoals zijn ouders het beschrijven’’ in een onherkenbare zombie’’. 

Tijdens zijn opname schreef maakte Mathijs veel aantekeningen in zijn notitieboekje wat door de zorgprofessionals omschreven werd als psychotisch gedrag. Dit bleek volkomen normaal voor iemand die zijn inspiraties opschrijft om te onthouden voor bij het ontwerpen. Mathijs maakt zich daarom ook hard om zorgprofessionals aan te sporen om iedere patiënt met een open en frisse blik te bekijken. Alleen zo kun je patiënten als unieke mensen blijven zien. Na de eerste psychose veranderde zijn leven compleet. Studie als dagbesteding veranderde in 2 dagen therapie en herstel trainging. In zijn depressieve periodes wordt zijn hobby tekenen hem ook onmogelijk gemaakt. Je creativiteit verdwijnt en je drive om nieuwe dingen uit te proberen ook. 

Nu 8 jaar geleden is Mathijs via zijn jobcoach toch bij zijn droom baan belandt waar hij met veel plezier part time werkt als conceptontwikkelaar. ‘’Ik vond mijn droombaan dankzij mijn ziekte’’ is de titel van zijn ervaringsverhaal en wilt hij de boodschap delen dat mensen met psychotische ervaringen meer zijn dan een ‘DSM-label’. Het leven gaat met ups en downs en in de tijd tussen nu en 10 jaar geleden heeft Mathijs te maken gehad met meerdere manisch depressieve episodes. Hoewel hij de controle nooit meer zo is verloren is als in die eerste episodes blijft het herkennen van signalen belangrijk en lastig. ‘’ Het is alsof je met een auto op een klif afrijdt. Je moet op tijd aan de handrem trekken’’. Het op tijd verhogen van de medicatie en herkennen van de signalen is hier cruciaal. Het indelen van de belasting en het voorkomen van stressmomenten zijn daarbij belangrijk. Dit is een uitdaging want wanneer trek je aan de bel? Ben ik creatief of is dit psychotisch? Ben ik blij of ben ik manisch? Het moeilijkste is dat je jezelf moet gaan wantrouwen als je je op je je allerbest voelt.

Hoewel Mathijs met zijn ervaringsverhaal wil vertellen dat het belangrijk is om voor jezelf te bepalen wat een goed leven is ondanks je diagnose, blijft het leven met een chronische psychiatrische aandoening een uitdaging. Je bent constant bezig met het afwegen van energie. Geeft dit mij energie of kost het juist energie, en hoeveel energie heb ik op een dag. Duidelijke communicatie met zijn leidinggevende helpt enorm met het bewaken van grenzen van piekbelasting. Deze communicatie is belangrijk om een nieuwe episode te voorkomen. Wat dat betreft moet er volgens Mathijs meer aandacht komen voor het individu om de menselijke kant van de patiënt naar voren te halen. ‘’Schrijf mensen met psychose niet af, mensen met psychose zijn niet eng, mensen met psychose zijn niet gevaarlijk’’. Ontmoet mensen met psychotische ervaringen en ga met ze in gesprek. Alleen zo kun je dat stigma tegengaan.