Mijn werkgever vraagt wat ik nodig heb, en dat is een voorrecht, vertelt Mathijs

Er zijn heel veel mensen die het dan een keertje gehoord hebben. Ik had dat met mijn oude klasgenoot die me belde om iets te vragen. Ik zei: "Ja, sorry, ik zal het je opsturen, maar het is even een klotemoment voor mij. Ik kom net uit een psychose, en het gaat dus niet zo goed met me." Ik merkte gewoon aan het gesprek dat hij het heel snel wilde beëindigen, en dat was ook echt het laatste contact dat ik ooit met hem heb gehad. Terwijl we tijdens onze studie wel relatief intensief contact hadden, en daarna ook nog. Maar dat soort dingen gebeuren ook.

Maar goed, weet je, het overgrote deel van de mensen reageert goed en is gewoon heel lief. Omdat ik altijd open ben geweest, kunnen ze ook goede signaleerders zijn. Ik zeg altijd in interviews en gesprekken: "Mijn moeder weet altijd drie weken eerder dat het niet goed met me gaat." Dat is gewoon heel fijn. En dat is de andere kant: je bent in staat om, doordat je zo open bent, dingen te regelen.

Toen ik dinsdag mijn medicatie moest verhogen, heb ik dat meteen geappt naar een collega van HR. We zaten nog even een halfuurtje om te bespreken: "Is er nog iets wat wij kunnen doen? Komt het door het werk? Wil je dat we iets aanpassen? Wil je dat we dingen voor je doen?" Ik realiseer me dat dat wel een voorrecht is. Niet elke werkgever is zo. Maar omdat ze vanaf het begin weten wat voor vlees ze in de kuip hebben, mag ik soms iets minder functioneren door medicatieverhoging of door een depressie. Omdat ze in zekere zin voor mij hebben gekozen, hoort het hele pakketje erbij. Dus ook dat ik soms minder functioneer.