Het was zo bevrijdend om erachter te komen dat die normale dingen ook nog kunnen, vertelt Mathijs

Die dubbelheid te laten zien van er is heel veel positiefs mogelijk en aan de andere kant is het wel iets wat me dagelijks belemmert. Naja dat staat naast elkaar. Ik zat er ook weer over na te denken van je kunt gewoon op een hele manier in een café een biertje drinken met je vrienden en zeker bijvoorbeeld het eerste biertje op een expositie was dat volgens mij met twee vrienden stond ik voor het eerst met een biertje in mijn hand. Die vriendin had een expositie, had kunst gemaakt. Ik stond daar met twee vrienden en een docent een biertje te drinken en ja het emotioneert nog steeds, omdat ik dacht. Dacht ik ben dat voor altijd kwijtgeraakt ofzo in de kliniek van dat gaat dus nooit meer gebeuren, het gaat nooit meer goedkomen en dus de eerste keer dat je een biertje drinkt op een expositie met een paar vrienden en een oud docent ja dat was zo bevrijdend en dat zie je gewoon in heel veel dingen. Dat normale ineens heel anders voor je voelt. Ik merkte dat ook toen ik voor de eerste keer op mijn werk met collega’s aan de lunchtafel zat en het ging over Netflix series en het was gewoon denk 1,5 jaar geleden dat ik tussen aanhalingstekens gewoon aan het werk was, tussen collega’s zat en het ging over Netflix series, het ging eindelijk is een keertje niet meer over ziek zijn, over psychose, over hoe zwaar dat was en al dat soort dingen. Nee ja ik was gewoon een van de collega’s en we hadden het over Netflix series ja dat was heel bijzonder, dus ja dat is eigenlijk in vogelvlucht het verhaal van afgelopen jaren.