Winfried krijgt een schuldgevoel wanneer hij iets voor zichzelf wil doen

Want hoe houdt u het nu nog vol?

Nou, soms niet dus. En dan krijg je, dan loop je het risico dat je, hè, dan krijg je een soort schuldgevoel. Want op een gegeven moment denk je, nou [zucht] nu heb ik er even gewoon helemaal geen zin meer in. Nou, dan heb je de neiging om jezelf terug te trekken. Noem het maar escapism of zo. Dus dan zoek ik dat computerscherm maar even op en dan, nou, gaat ook helemaal nergens over, maar dan heb je even afleiding. [-] Ja, en dan heeft ze dat in de gaten en dan schuift ze, bij wijze van spreken naar de bank en dan gaat ze daar zitten en dan gaat ze een beetje rond zitten kijken met, ja, toch een triest, verdrietig gezicht. Nou, dat kan ik niet aanzien. Dan denk ik, ja, dan is ze oprecht verdrietig. En niet dat ze mij dat nou kwalijk neemt of zo, maar gewoon. Dan slaat de hele situatie, die, waar ze zelf wel best besef, goed besef van heeft, dat de dingen niet goed zijn gewoon. En dat het allemaal minder wordt. Die slaat dan wel naar binnen. Ik denk, ja, dan moet ik, dit moet ik dus niet doen. Dan krijg je schuldgevoel. Klap je die handel weer dicht, probeer je jezelf weer op te pompen van, of door af te leiden of ja, meteen maar iets te gaan doen. Een activiteit. Jas aan, schoenen aan en kom, we gaan naar buiten. [-] Maar ja, dan loop je wel tegen, soms tegen die grenzen aan, ja. En dan word je weer ingehaald door het schuldgevoel. We gaan weer aan de gang.