Aan de ene kant heeft Winfried veel vrijheid, maar aan de andere kant voelt hij zich gevangen

Aan de ene kant zeg ik, nou, we hebben het eigenlijk heerlijk samen. We kunnen best hele leuke dingen doen en we hebben eigenlijk heel veel vrijheid. Ja, zij hoeft niet meer te werken, ik werk niet meer. Nou, hoeveel mensen op deze leeftijd, en daar maken we, daar grappen we wel eens over. Hoeveel mensen op deze leeftijd kunnen zich veroorloven om de hele dag gewoon honderd procent te kunnen kiezen wat je wilt doen. Hè, en dan lopen we door het bos heen en dan is het lekker weer. En dan zeggen we, goh, al die andere mensen zitten allemaal op kantoor, die zouden ook wel lekker naar buiten willen. Toch wel fijn dat we hier gewoon zo kunnen rondlopen. Ja, dat is ook zo natuurlijk. Aan de andere kant ja, je je hebt natuurlijk wel een heleboel ingeleverd. Ook samen kun je steeds minder doen. Haar slaap-waak ritme, wij kunnen 's avonds niet, ja, dat lukt, nou, uitzonderingen daargelaten dan. Je kunt 's avonds ook bijna niks meer plannen. Acht, negen uur knapt ze, begint ze echt af te knappen.

Nou, dus met vrienden lekker uit gaan eten of een keer naar de schouwburg, ja, dat doen we maar niet meer. Ik heb natuurlijk nogal wat vrienden en kennissen, die ergens in de Randstad wonen. Daar kun je eigenlijk niet meer naar toe, want dat haal je niet meer op een dag. Ja, wij kunnen er naartoe rijden, een kopje thee drinken en dan moet je eigenlijk weer naar huis. Dus ja, die moeten dan maar hier naartoe komen. Het gebeurt niet zo vaak, want voor die mensen is het noorden, is veel verder weg dan het noorden voor, of dat het westen voor ons is. [lacht] Ja, dus je leven wordt steeds beperkter, hè, omdat ik, wat ik vertelde, als wij, gelukkig voor mij als mantelzorger want dat ontlast wel, slaapt ze veel.

Maar als ze slaapt, kan ik ook niet weg. Want ja, ze wordt wel eens wakker en dan, ja, komt ze naar beneden. Ze kan niet meer klokkijken, dus dan weet ze niet hoe laat het is. Of welk moment van de dag het is. Dus regelmatig komt ze dan even kijken of wat dan ook. Kan ik hier niet gezellig, vind ik tenminste, met een stel vrienden hier gaan zitten 's avonds als zij in bed ligt. Want daar had ze zo graag bij willen zijn dan. Dus dan voelt ze zich eigenlijk buitengesloten en ze snapt niet waar- , wat er aan de hand is. Het risico van achterdocht, of hebben ze het over mij of wat is er aan de hand. Dat kun je ook bijna niet meer uitleggen. En ik wil haar ook niet belazeren, hè, door het stiekem te doen, kan niet eens, maar dingen stiekem doen, dat vind ik helemaal niks. Dus dat kun je ook niet organiseren. Dus als ze slaapt, ja, dan zit je hier. [lacht] Dus je bent ook een beetje gevangen eigenlijk door de situatie. Dat is alweer zo dubbel. Aan de ene kant ben je heel vrij, want je hebt buitenshuis, buiten je eigen huis of buiten je eigen gezin, heb je nul verplichtingen. Daar kies je ook bewust voor. Je hoeft niet bestuurtje dit of clubje dat of wat dan ook. Geen baan, geen overleg, geen budgetbesprekingen, geen voorbereidingen, nou ja, helemaal nul verplichtingen. Aan de andere kant, je kunt dus ook niet erop uit. Heel dubbel. Ja [-]