Voor Winfried was de diagnose een opluchting, maar ook een waardeloze boodschap

Dus begin 2008 uiteindelijk de diagnose Alzheimer gekregen. Deels opluchting, omdat je al twee jaar aan het donderen bent van het niet kunnen begrijpen wat er nou aan de hand is. Je ziet dat het niet goed gaat. De een roept dit, en de ander roept dat. En nou weet je in ieder geval wat je eraan moet doen. Het is een opluchting, omdat je dingen nu kunt verklaren. Gedrag wat anders is dan dat het was, je snapt waar het vandaan komt. Dat je het dus ook kan plaatsen en op basis daarvan kun je plannen gaan maken. Terwijl daarvoor, werd je het bos ingestuurd. Verkeerde diagnose. Nou, ga je daar weer aan zitten trekken en sleuren en dan blijkt het weer wat anders te zijn. Dat is allemaal verkeerde energie. Nu is het verhaal duidelijk, het probleem is bekend. Dus je kunt een plan maken, wat gaan we doen. Klaar, opluchting. [-] Maar dat is natuurlijk een waardeloze boodschap. [-] Want je weet dat het definitief is. Je weet ook dat er niks aan te doen is. Je weet dat het eindig is. Dat het ook niet een eindeloos verhaal kan worden, want je weet dat het gewoon een rotziekte is natuurlijk. Het is echt gewoon een rotziekte. En dat is dus ook heel dubbel. Maar we waren wel blij dat we nou eindelijk een duidelijke diagnose hadden. En dan begint wel een rouwproces, maar je kunt eindelijk eens plannen gaan maken. [-] Ja, en daar ben ik dan wel blij mee, ja.