Casemanager dementie

Een casemanager informeert, begeleidt, denkt mee, adviseert, regelt zorg en helpt keuzes te maken. En is een vast en vertrouwd aanspreekpunt voor zowel degene met dementie als de mantelzorger. Hoe een casemanager wordt genoemd verschilt soms per regio. Andere gebruikte termen zijn zorgcoördinator, dementieconsulent, coach, trajectbegeleider, geriatrisch mantelzorgbegeleider en geriatrisch verpleegkundige. Gemiddeld komt een casemanager één keer in de vier tot zes weken langs, maar er zijn ook mantelzorgers die hun casemanager één keer in het half jaar zien. Tussendoor kan men altijd contact opnemen wanneer daar behoefte aan is. Meestal is een verwijzing van een huisarts of geriater nodig. Hier wordt beschreven wat een casemanager kan betekenen voor een mantelzorger.

De begeleiding van een casemanager kan op verschillende manieren plaatsvinden. Zo kan de begeleiding bestaan uit het vinden van de weg in de zorg- en welzijnssector. Bijvoorbeeld door het helpen met het invullen van formulieren voor het aanvragen van een indicatie, een persoonsgebonden budget (PGB) of een parkeervergunning of het daadwerkelijk regelen van thuiszorg, dagopvang of een opname in het verpleeghuis. Daarnaast kan een casemanager adviezen geven in het omgaan met degene met dementie, maar de begeleiding kan zich ook meer richten op het emotionele vlak. Voor veel mantelzorgers is het een opluchting wanneer zij hun verhaal hebben kunnen doen bij de casemanager. De casemanager is voor hen een vertrouwenspersoon die op de achtergrond aanwezig is, altijd klaar staat, werk uit handen kan nemen en een grote steun is. Wim H. vergelijkt de casemanager met het consultatiebureau voor kinderen: sommige dingen doe je van nature, maar soms heb je iemand nodig die zegt 'zou je niet eens dat of dat doen'. Bij Chris en Yvonne heeft de casemanager bijeenkomsten georganiseerd voor de kinderen en de familie om aan hen uit te leggen wat dementie inhoudt. Rina en Willy staan op het punt om respectievelijk hun partner en moeder aan te melden bij een dagopvang. Om weerstand te voorkomen, willen zij daarbij hun casemanager inschakelen. "Vreemde ogen dwingen vaak meer".

Hoewel de meeste mantelzorgers een casemanager hebben, zijn er enkelen die een casemanager missen. Zij zouden graag een casemanager willen hebben die hen kan ondersteunen bij bijvoorbeeld het papierwerk, maar zij hebben er geen gevonden. Winfried heeft het gevoel hierdoor "het bos te zijn ingestuurd". Joke J. en haar man hebben het contact met hun casemanager stopgezet, omdat de casemanager zich te snel richtte op wat er in de toekomst allemaal niet meer mogelijk zou zijn.

Zoals hierboven beschreven ervaren de meeste mantelzorgers steun van hun casemanager. Enkelen maken echter een paar kritische kanttekeningen. Zij geven aan dat zij liever alleen, niet in aanwezigheid van degene met dementie, met de casemanager willen praten. Zij vinden het kwetsend om in het bijzijn van hun naaste over hem of haar te praten. Janny vindt een uur kort. Zij zou liever langer willen praten. Serife vindt dat haar casemanager slecht bereikbaar is. En Habiba is van mening dat niet zijzelf of haar vader contact op moet nemen met een casemanager, maar dat een casemanager contact moet zoeken. Daarnaast geeft zij aan dat er voor etnische minderheden casemanagers moeten komen die de taal van de patiënt spreken. Eén mantelzorger, die zorgt voor zijn vrouw met Lewy Body dementie, geeft aan dat hij meer over de ziekte van zijn vrouw had willen praten dan over zijn eigen welzijn. Joke J. is van mening dat haar casemanager op de mogelijkheden van ergotherapie had moeten wijzen. Zij kwam daar later zelf achter dat dat bestond, maar dat was toen te laat. Tot slot geeft Marije aan dat zij niet te spreken is over het feit dat in eerste instantie niet werd verteld dat ze een eigen bijdrage zouden moeten betalen voor ondersteuning door een casemanager.