De zorg in het verpleeghuis

"Het maakt nogal uit waar je verpleegd en verzorgd wordt" aldus een mantelzorger.

Een psychogeriatrisch verpleeghuis biedt langdurige zorg aan mensen met dementie. Elke afdeling heeft huiskamers en slaapkamers voor één of meerdere personen. Daarnaast bestaan er kleinschalige woonprojecten. Kleinschalige zorg is professionele zorg die geboden wordt in een huiselijke en herkenbare omgeving. De zes tot acht bewoners vormen met elkaar een gewoon huishouden waar de medewerkers onderdeel van zijn. Hier worden zowel de positieve als negatieve ervaringen van mantelzorgers met de zorg in een verpleeghuis beschreven.

De ideale zorg in een verpleeghuis is volgens de meeste mantelzorgers liefdevolle zorg, waarbij de persoon met dementie in zijn waarde wordt gelaten, zich op zijn plek voelt en goed wordt verzorgd. En waarbij het personeel door de bril van iemand met dementie naar de zorg kijkt. Daarnaast moeten er activiteiten georganiseerd worden die aansluiten bij de behoeften en wensen van de persoon met dementie. Mantelzorgers met een andere etnische achtergrond zijn van mening dat instellingen moeten "interculturaliseren". Zij vinden dat het personeel zich moet verdiepen in de culturele achtergrond van de bewoners. "Als je een open houding hebt, luistert naar anderen, dan kan je een ander in de eigen taal heel goed helpen", aldus Habiba.

Wim H. vertelt dat hij op basis van de negatieve toon van de berichtgeving over de verpleeghuiszorg in de media een bepaald beeld had van de zorg in het verpleeghuis. Op basis van zijn ervaringen heeft hij dit beeld echter volledig moeten bijstellen. Het is volgens hem van belang dat er meer positieve verhalen komen over de verpleeghuiszorg. Hierdoor wordt de angst voor een opname in een verpleeghuis misschien ook minder. Veel mantelzorgers ervaren dat de zorg goed is, het personeel lief en geduldig is en luistert naar de mantelzorger. Zij hebben tevens ervaren dat de sfeer in het verpleeghuis open is, dat er ruimte is en dat iedereen een eigen kamer heeft waar zowel de persoon met dementie als de mantelzorger zich kunnen terugtrekken en privacy hebben. Daarnaast vertellen enkele mantelzorgers dat zij na een negatieve ervaring in een groter verpleeghuis, hele positieve ervaringen hebben met een kleinschalig woonproject. Soms wordt daar van de mantelzorger verwacht dat hij meehelpt wanneer dat nodig is. Alies geeft aan dat hoewel zij de zorg in het verpleeghuis uitstekend vond, altijd rond is blijven kijken of er toch niet nog een plek was waar de zorg nog beter zou zijn.

Er zijn echter ook mantelzorgers die negatieve ervaringen hebben met de zorg in het verpleeghuis. Veel van deze negatieve ervaringen komen volgens hen voort uit een tekort aan goed gekwalificeerd personeel. Men vindt dat de naaste niet goed verzorgd wordt in het verpleeghuis. Men wordt niet op tijd verschoond, heeft vlekken op de kleding, heeft niet de eigen kleding aan en de algehele gezondheid wordt niet goed in de gaten gehouden. Door het tekort aan personeel zijn er ook vaak wisselingen in het personeel, waardoor mantelzorgers niet meer weten wie ze moeten aanspreken. Sowieso is men van mening dat de communicatie met het personeel in het verpleeghuis moeizaam verloopt. Men heeft het gevoel dat er niet naar hen wordt geluisterd en afspraken niet worden nagekomen. Daarnaast wordt men niet altijd begroet. Sommigen hebben het gevoel dat er überhaupt geen communicatie met het personeel mogelijk is. En daarnaast hebben enkele mantelzorgers het gevoel dat het personeel hen te bemoeizuchtig vindt. Een aantal mantelzorgers vertelt dat er sprake is geweest van mishandeling van hun naaste. En Liesbeth vertelt dat er bij haar vader een portemonnee gestolen is door het personeel. Daarnaast beschrijven twee mantelzorgers dat hun naaste rustgevende medicatie kreeg, zonder dat met hen is overlegd. Niet iedereen is te spreken over de sfeer in het verpleeghuis. Het is er uitgewoond en koud, het is "de hel op aarde", apparatuur werkt niet, er is geen privacy en er is geen radio of tv op de eigen kamer. Sommigen geven aan dat zij hierdoor liever niet op bezoek gaan bij hun partner of ouder. En een enkeling merkt dat de naaste zich niet prettig en op zijn plek voelt in het verpleeghuis. Ze vereenzamen. Hoewel mantelzorgers aangeven de situatie geaccepteerd te hebben – omdat ze weten dat een verhuizing naar een ander verpleeghuis voor de persoon met dementie niet goed is – voelen zij zich wel machteloos.