Lini kan zich nog bewust aanpassen

En hoe beleeft u die momenten dat u afscheid moet nemen van iets.

Ja, dat leer je ook, of dat komt, dat zit gewoon al nu zit dat hier [wijst naar hoofd], zo van, ja goed, dat kan ik nog, nou, of soms geef ik me een pluim, nou dat kan ik [lacht], dan toch nog maar. Het zijn hele gewone alledaagse dingen die je tegenkomt, nou dat kan ik nog best zelf. Op een trapje gaan. Dan zeggen de kinderen oh dat moet je niet meer doen, ja waarom zou ik dat niet doen, ik heb nog twee benen [lacht]. Dus, en dan weet ik wel ook dat ik minder kan, en dan hou ik me steviger vast, ik kan me nog bewust aanpassen. Ik geloof dat het dat is, dat ik accepteer dat dingen minder worden, onthouden vooral, ik schaam me dan ook niet dat ik iets vergeten ben, een verjaardag of zo, van kennissen. Dan is soms, ja dan bel ik een paar dagen later als het me wel te binnen schiet en denk ah verdraaid, je hebt niet op de agenda genoeg gelet, want daar staat ook alles in [lacht]. Hè, nou, ik maak er geen drama van. Dat vind ik niet nodig.