De heer Slofstra beschrijft hoe stukjes van zijn identiteit ‘afbreken’

[lacht] Ja, dat is zo tegenstrijdig van ja wat er aan de hand is. Maar ook voor mij heel aan de ene kant gemakkelijk te vragen is hoor, ik heb, heb ik goede mensen om me heen? Maar, aan de andere kant een eenzaam proces is. Strijd komen we weer op, maar ik voorbeeldje een paar maand geleden moest ik een handtekening zetten, net als zo pas, en als je die handtekening bekijkt, dan zie je dat die handtekening helemaal wiebelig is. Ouwe mannen handschriftje. Erger, Alzheimer handschriftje. Het gaat één kant op, niet anders. Je schrift verdwijnt. Ik heb altijd dagboeken bijgehouden. Ik weet wel als ik nu zou zeggen tegen iemand help mij met het schrijven van brieven die ik niet meer kan schrijven, dan zijn die mensen er wel maar de situatie is er niet meer, dat doe je niet. Je gaat niet naar je buurman toe van wil je [-].

Nee? Waarom doet u dat niet?

Nou, ik , normaal doe ik het wel, maar dit is een andere strijd. Eentje die nog een beetje onberekenbaar is. Want het is natuurlijk niet alleen dat het schrift begint te, weggaat bladderen. Maar ook met spreken, ik weet best dat, dat op dit moment mijn spreken veel te zacht is, daar kan ik niets [-]. Pas als mensen tegen mij zeggen, dan kan ik het pakken. En dan kan ik er vaak ook nog wel wat, aan iets aan doen. Of mensen erop wijzen, maar, dan zie je ook iets gebeuren dus. Iets breekt af. Iets wordt minder. Dat zal onherroepelijk zal dat één richting gaan. En dat hele proces van afbreken, wegvagen, dat is het proces waar je moeilijk mee naar buiten kan lopen. Mensen willen dat eigenlijk ook niet van jou, dat je weg bladdert dat je, zo ervaar ik dat. Maar het voornaamste is dat ik een heleboel dingen niet meer kan doen. Ik heb een heleboel die ik kan doen maar een heleboel dingen niet.

Ik kan geen dingen [-]. Bijvoorbeeld televisiekijken, maakt even zichtbaar hoor. Televisiekijken. Er wordt meestal in het Engels gesproken, ik kan geen Engels meer lezen. Er wordt veel te hard gesproken, ik kan het niet volgen. Dus, boeken lezen is ook 's avonds in ieder geval niet meer mogelijkheid. Nou dan ga je dus even kijken, dat zijn de dingen die verdwijnen uit jou, die zijn gewoon niet meer mogelijk omdat het heel langzamerhand erodeerde, uit één zak die je in moet leveren. Klinkt heel kinderachtig van, nou lever toch in jong! Maar het is niet waar, want het is allemaal stukjes van, van mijzelf. En dat, ja, die pakken iedere keer een stuk van mij af. Hè, als bijvoorbeeld, ik kan heel slecht horen op dit moment. Zal wel een poosje worden, dan helemaal niet meer. En dat proces is niet leuk.