Abel heeft veel baat bij de gesprekken met een medisch maatschappelijk werker

En de gesprekken over het gevoel van schaamte, dat heeft me wel geholpen. En het krijgen van positieve ervaringen met je lichaam. Dus dat mijn menstruatie mij niet definieert en mij niet minder man maakt, dat besef dat is iets dat moet indalen. Want het zit heel diep in de maatschappij dat je het gevoel kan hebben als niet volwaardig aangezien. Zeker als je uit een omgeving komt waar trans zijn niet bekend is en eigenlijk heel veel stereotypen en verkeerde denkbeelden erover zijn, zit het heel diep. Ik praat nu met een medisch maatschappelijk werker, en zij heeft heel veel ervaring met transpersonen en met de struggles die erbij komen. En dingen als accepteren dat je als man kunt menstrueren en dat je nog steeds een man bent, accepteren dat jouw lichaam als transman altijd anders zal zijn dan cis-man. Dat heeft mij wel heel erg geholpen om er uiteindelijk ook beter mee om te gaan. Dus ik vind het nog steeds lastig, maar de hele intrinsieke schaamte en schuld die er bij mij [lacht] wat diep in zit, dat wordt minder. En dat ben ik wel blij mee. Aan haar heb ik heel veel gehad en zij is van de genderpoli. Het is niet dat er een techniek voor is, om hiermee om te gaan is er niet per se een boekje voor: dat doe je zo. Maar dat is echt een wisselwerking van zelfbeeld en interactie met anderen wat je er doorheen sleept. Dus het feit dat ik nu op een punt in m'n leven ben dat ik als man een relatie met mensen aan kan gaan en dat als ik deel over menstruatie, dat er positief gereageerd wordt en dat ik voel dat er niks verandert, juist die momenten maken me zekerder en helpen me ermee om te gaan. En dat een soort van tegenhanger van alle negativiteit in jezelf zit en die je hebt meegemaakt. En juist dat maatschappelijke en positieve werking ervan is het belangrijkst voor mij geweest.