Marcel

In maart 2020 werkte Marcel op de spoedeisende hulp toen hij besmet raakte met Corona. Na flink ziek te zijn geweest is hij uiteindelijk thuis hersteld. Maar na enkele weken was zijn conditie nog steeds erg slecht. En niet alleen dat, er kwamen langzamerhand steeds meer klachten bij zoals hoofdpijn, slechte concentratie, vermoeidheid, vergeetachtigheid, ontstekingen van ogen en oor, pijn in gewrichten en spieren, en zenuwpijn. Ondertussen heeft hij naast zijn diagnose van Post-COVID , een diagnose van jicht en is er een hartafwijking geconstateerd. Voor Marcel is de zenuwpijn toch wel het meest belemmerend. Ondanks dat het draaglijk is, is het altijd aanwezig waardoor Marcel minder goed kan staan en lopen. Hiervoor gebruikt hij nu een scootmobiel.

Marcel kan door zijn klachten niet meer werken op de spoedeisende hulp. Dat doet hem enorm pijn. Hij mist met name de adrenaline kick, het acute werk, en het zorgen voor mensen. Hij was eerder iemand met een druk leven, die naast zijn werk nog allerlei ander activiteiten had, o.a. bij een bewonersvereniging, als voorzitter in de ondernemingsraad, en als consulent bij de vakbond voor verpleegkundigen en verzorgenden. Voor COVID-19 ging dat allemaal prima en voelde hij zich daar goed bij. Nu heeft Marcel de energie echt voor zichzelf nodig en kan hij geen nevenfuncties bekleden. Langzamerhand heeft hij het werken wel weer wat opgebouwd, nu als aandacht functionaris huiselijk geweld binnen een ziekenhuis. Sociaal gezien is zijn leven nog steeds niet zoals het was, en kan hij niet veel mensen zien en spreken doordat het te veel energie kost. Veel last heeft hij er niet van, vertelt Marcel, want de vrienden en collega’s die daar begrip voor hebben spreekt hij nog steeds. 

Tijdens zijn herstel was zijn motto: het lichaam bepaalt het herstel. “In het begin is dat misschien lastig te geloven, maar je moet echt weer leren luisteren naar je lichaam”. Voor Marcel betekent dat accepteren. Dat is voor hem omgaan met de situatie van nu. Niet vechten om de oude te worden, maar om te leren gaan met wie je nu bent en wat je kunt. Rust is volgens hem het allerbelangrijkste. “En zorg dat je luistert naar je lichaam als het fluistert, zodat het niet hoeft te gaan schreeuwen, want dan ben je te laat en is je terugval veel groter.” 

Zijn eigen achtergrond en ervaring als zorgprofessional heeft Marcel erg veel geholpen bij het navigeren in de zorg. Het maakte de communicatie makkelijker doordat hij de artsen vaak al kende. Bovendien weet Marcel zelf ook goed waar hij het over heeft. Hij was eigenlijk zelf de schakel tussen de zorgprofessionals. Daardoor kon hij de regie nemen over zijn eigen herstel. Dat moest ook wel, want anders zou die samenwerking er veel te weinig zijn geweest verteld Marcel. Wat dat betreft moet er volgens hem betere centrale regie komen op de zorg voor patiënten met Post-COVID. Het is ook nodig dat zorgprofessionals meer onderling contact blijven houden met elkaar voor een integraal behandelplan van de patiënt. “De patiënt is een individu, die bestaat uit meerdere onderdelen en zo zijn er dus ook meerdere onderdelen die bijdragen aan zijn of haar welzijn. En uiteindelijk is de patiënt de beste deskundige, want die weet welke klachten die heeft.”